Λίγες μέρες μετά τη φετινή Eurovision και οι διάφορες αντιδράσεις εναντίον της νικήτριας συνεχίζονται. Στον τύπο και τα κανάλια χαρακτηρίζεται ως "αμφιλεγόμενη" στις καλές περιπτώσεις. Η "πρωτιά" της, ότι είναι η πρώτη Drag Queen νικήτρια του διαγωνισμού. Η "πρόκλησή" της, ότι κόντρα στις στερεοτυπικές αντιλήψεις για την ταυτότητα φύλου ή τη σεξουαλική, επέλεξε να τονίσει αυτή της τη διαφορά αφήνοντας μούσι.
Η LGBTQ κοινότητα τη λάτρεψε. Αγάπησε περισσότερο το θάρρος της και τα κότσια που είχε να δείξει σε όλον τον πλανήτη αυτό που είναι, παρά το τραγούδι της αυτό καθ' εαυτό. Κι εκείνη το στήριξε, συνειδητά θα έλεγα, ειδικά δεδομένου ότι έκανε τη νίκη της αφορμή για να στηλιτεύσει ακόμη και την ομοφοβία του Πούτιν σε τηλεοπτικές δηλώσεις της.
Ο υπόλοιπος κόσμος πάλι; Έκανε ότι κάνει συνήθως με τις μειονότητες. Την κατέστησε αποδιοπομπαίο τράγο. Χλεύασε, ειρωνεύτηκε, προσέβαλε και σχολίασε τ' αρχίδια της, παραβλέποντας ότι κάνοντας αυτήν την κίνηση αποδείχτηκε να τα κατέχει περισσότερο απ' ότι εκείνοι.
Πιστοί στην ευθυνόφοβη στάση τους, κατηγόρησαν σε κάθε πλατφόρμα αυτή και το "σινάφι" της (δηλαδή εμάς) για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Σε μια Ευρώπη που για οικονομικούς λόγους κινδυνεύει να χάσει το όραμά της, η κοινωνία δείχνει πως από την ιστορία δεν διδάχτηκε τίποτα. Αυτός που φταίει είναι πάντα αυτός που διαφέρει. Κι ας μην κυβέρνησε κι ας μην επέλεξε αυτός για εμάς.
Τα κοινωνικά δίκτυα αντιστοίχως έχουν πάρει φωτιά. Πλήθος κόσμου κάνει ειρωνικά σχόλια δείχνοντας πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η νέα γενιά μας και πλήθος ατόμων με LGBTQ προσανατολισμό αρχίζουν να ξεσκαρτάρουν τις "φιλίες" τους, να κάνουν αναφορές και να μπανάρουν (ας μου επιτραπεί) μέλη του κοινωνικού τους κύκλου.
Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο από ανθρώπους ανοιχτούς ως προς τον προσανατολισμό τους, ή έστω ενεργούς ακτιβιστές, αλλά κι από άτομα που είχαν επιλέξει να μην δημοσιοποιήσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το έκαναν άνθρωποι (και) του κύκλου μου, στενοί φίλοι και μη - προς τιμήν τους - κι αυτό δείχνει ένα πράγμα.
Η Conchita πέτυχε αυτό που ήθελε. Μίλησε ανοιχτά, έγινε ορατή κι αναζωπύρωσε συζητήσεις για την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Μας ανάγκασε να δούμε ότι εξίσου εύκολα όλα τα κακεντρεχή σχόλια μπορούν και θα στραφούν και εναντίον μας αν δεν επιλέξουμε μια ζωή στο σκοτάδι, κρυμμένοι απ' τα μάτια του κόσμου. Η κοινότητα πρέπει να πάρει θέση.
Το ερώτημα είναι αν θα παραμείνει όντως υπερήφανη κοινότητα και σε ποια Ευρώπη θα ζήσει. Μία με αυξανόμενα ομοφοβικά περιστατικά, ειρωνεία κι επιστροφή σε καθεστώς φόβου; Η μία στην οποία θα προσπαθήσει σαν την Conchita να διεκδικήσει το δικαίωμα να υπάρχει ανοιχτά;
Ist das euch Wurst?
Η LGBTQ κοινότητα τη λάτρεψε. Αγάπησε περισσότερο το θάρρος της και τα κότσια που είχε να δείξει σε όλον τον πλανήτη αυτό που είναι, παρά το τραγούδι της αυτό καθ' εαυτό. Κι εκείνη το στήριξε, συνειδητά θα έλεγα, ειδικά δεδομένου ότι έκανε τη νίκη της αφορμή για να στηλιτεύσει ακόμη και την ομοφοβία του Πούτιν σε τηλεοπτικές δηλώσεις της.
Ο υπόλοιπος κόσμος πάλι; Έκανε ότι κάνει συνήθως με τις μειονότητες. Την κατέστησε αποδιοπομπαίο τράγο. Χλεύασε, ειρωνεύτηκε, προσέβαλε και σχολίασε τ' αρχίδια της, παραβλέποντας ότι κάνοντας αυτήν την κίνηση αποδείχτηκε να τα κατέχει περισσότερο απ' ότι εκείνοι.
Πιστοί στην ευθυνόφοβη στάση τους, κατηγόρησαν σε κάθε πλατφόρμα αυτή και το "σινάφι" της (δηλαδή εμάς) για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Σε μια Ευρώπη που για οικονομικούς λόγους κινδυνεύει να χάσει το όραμά της, η κοινωνία δείχνει πως από την ιστορία δεν διδάχτηκε τίποτα. Αυτός που φταίει είναι πάντα αυτός που διαφέρει. Κι ας μην κυβέρνησε κι ας μην επέλεξε αυτός για εμάς.
Τα κοινωνικά δίκτυα αντιστοίχως έχουν πάρει φωτιά. Πλήθος κόσμου κάνει ειρωνικά σχόλια δείχνοντας πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η νέα γενιά μας και πλήθος ατόμων με LGBTQ προσανατολισμό αρχίζουν να ξεσκαρτάρουν τις "φιλίες" τους, να κάνουν αναφορές και να μπανάρουν (ας μου επιτραπεί) μέλη του κοινωνικού τους κύκλου.
Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο από ανθρώπους ανοιχτούς ως προς τον προσανατολισμό τους, ή έστω ενεργούς ακτιβιστές, αλλά κι από άτομα που είχαν επιλέξει να μην δημοσιοποιήσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το έκαναν άνθρωποι (και) του κύκλου μου, στενοί φίλοι και μη - προς τιμήν τους - κι αυτό δείχνει ένα πράγμα.
Η Conchita πέτυχε αυτό που ήθελε. Μίλησε ανοιχτά, έγινε ορατή κι αναζωπύρωσε συζητήσεις για την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Μας ανάγκασε να δούμε ότι εξίσου εύκολα όλα τα κακεντρεχή σχόλια μπορούν και θα στραφούν και εναντίον μας αν δεν επιλέξουμε μια ζωή στο σκοτάδι, κρυμμένοι απ' τα μάτια του κόσμου. Η κοινότητα πρέπει να πάρει θέση.
Το ερώτημα είναι αν θα παραμείνει όντως υπερήφανη κοινότητα και σε ποια Ευρώπη θα ζήσει. Μία με αυξανόμενα ομοφοβικά περιστατικά, ειρωνεία κι επιστροφή σε καθεστώς φόβου; Η μία στην οποία θα προσπαθήσει σαν την Conchita να διεκδικήσει το δικαίωμα να υπάρχει ανοιχτά;
Ist das euch Wurst?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου