“ ‘Ψεύδεται, Ντροπή είναι τ' όνομά του, αλλά εγώ είμαι η Αγάπη κι ήθελα μόνος μου να μείνω σ' αυτόν τον όμορφο κήπο, μέχρι που ήρθε απρόσκλητος τη νύχτα· Εγώ είμαι αγάπη αληθινή, γεμίζω τις καρδιές αγοριών και κοριτσιών με αμοιβαία φλόγα.’ Τότε αναστενάζοντας του αποκρίθηκε ο άλλος, ‘Ας γίνει όπως το θες, εγώ είμαι ο Έρωτας που δεν τολμάει να προφέρει τ' όνομά του’ ”
Με αυτά τα λόγια τελειώνει το ποίημα Two Loves του Λόρδου Alfred Douglas, του ανθρώπου που υπήρξε εραστής του Ιρλανδού Oscar Wilde. Το ποίημα αυτό κατέληξε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του στη δίκη που έμελε να αλλάξει άρδην τη ζωή του και να θεωρείται παραδοσιακά ευφημισμός για τον ομόφυλο έρωτα.
Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δημοσιεύτηκαν το 1894 κι ενώ δεν μπορεί κανείς να πει ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε (τουλάχιστον δεν υποβάλλεται κανείς μας στο δυτικό κόσμο σε δίκες για Σοδομισμό), σε επίπεδο βασικής, ανθρώπινης κατανόησης ή θεωρητικά αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Αφορμή γι αυτό το κείμενο η χθεσινή μου έξοδος στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι στους δρόμους του ιστορικού κέντρου που προσπαθούν να χαρούν ο ένας τον άλλον. Οι αντιδράσεις ποικίλες όταν τολμάς να δείξεις τη “διαφορετικότητά” σου κι επειδή θεωρώ σημαντικό να αναγνωρίζονται τα θετικά βήματα θα ξεκινήσω από αυτά.
Σε κουτούκι της περιοχής του Θησείου, καθαρά “ετερόφυλο” κατάστημα ουδείς δίνει σημασία κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Δεν περιμένει πιστεύω κανείς από εμάς τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα όταν βγαίνουμε στο δρόμο. Δεν ζήτησε κανείς να μας βλέπουν αγκαλιά και να λένε “Ω τι γλυκό....”. Περιμένουμε όμως την ίδια αξιοπρεπή αντιμετώπιση με οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Δεν θέλω όμως να τρέχει κάτι όταν κρατάω το χέρι του ανθρώπου που μου αρέσει. Σε εκείνο το μαγαζί όντως δεν υπήρξε κανένα θέμα και μπράβο τους γι αυτό.
Κάπου εκεί όμως τελείωσε η φυσιολογική αντιμετώπιση κι άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Και μιλάω για παράλογο, όχι γιατί υπήρξαν κάποιες περίεργες ματιές όσο κρατούσα το χέρι του φίλου μου από ετερόφυλα ζευγάρια, ούτε γιατί όταν στα σοκάκια κάτω απ' την Ακρόπολη σταματήσαμε να φιληθούμε (κι αυτό μέσα στα σκοτάδια) μια παρέα από πιτσιρίκια μέσα σε αυτοκίνητο άρχισε να γιουχάρει και να μας αποκαλεί “λούγκρες” ενώ ήταν αρκετά μακρυά μας. Δεν ήταν αυτά που μου προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ενόχληση διότι όσο κι αν θα ήθελα την αποδοχή, είναι εν μέρει αναμενόμενο οι άνθρωποι να διώκουν το διαφορετικό. Δεν ξέρω αν είναι μορφή φόβου ή αγελαίο ένστικτο που επιτάσσει να εξοστρακίζουμε όποιον δεν εντάσσεται ή δεν ανήκει στην ομάδα, είναι όμως κάτι που το γνωρίζουμε κι αυτό που πραγματικά προσπαθούν κάποιοι από εμάς να αλλάξουν (Θα αναφερθώ εκτενέστερα στο επόμενο άρθρο).
Το αξιοπερίεργο είναι όταν βρίσκεσαι σε μαγαζί που είναι χαρακτηρισμένο ως gay, βρίσκεται σε φιλικό χώρο (ναι, για την πλατεία Αγ. Ειρήνης και το Rooster μιλάω), φιλιέσαι και μαντέψτε, ΔΕΝ είναι οι straight αυτοί που ενοχλούνται, αλλά μια παρέα δυο ατόμων gay στο διπλανό τραπέζι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα θέμα να συζητάνε για όσους τους προσεγγίζουν στο Romeo, (οι οποίοι είναι όλοι μηδενός εξαιρουμένου μπάζα κατά τη γνώμη τους, αλλά σαν καλές στερημένες συνεχίζουν και ψαρεύουν από την μπαζοδεξαμενή) αλλά μιλάνε απέναντί σου για εσένα και σε κατηγορούν γιατί είναι αντιαισθητικό θέαμα να φιλάς τον άνθρωπό σου δημοσίως, ΑΝ (και αυτό το τονίζω) δεν είσαι ωραίος σύμφωνα πάντα με τα πρότυπά τους! Διότι όπως πολύ ωραία το έθεσαν και στη Μύκονο συμβαίνει αυτό, αλλά εκεί οι άντρες είναι μοντέλα. Κι αυτό για να φτάσουν στην συγκαταβατική διαπίστωση ότι “εντάξει μωρέ, αντιαισθητικό το θέαμα, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα...” Ο_ο
Και σε ρωτάω εγώ ανοιχτά αγαπητή μου ξινή συντρόφισσα:
Με αυτά τα λόγια τελειώνει το ποίημα Two Loves του Λόρδου Alfred Douglas, του ανθρώπου που υπήρξε εραστής του Ιρλανδού Oscar Wilde. Το ποίημα αυτό κατέληξε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του στη δίκη που έμελε να αλλάξει άρδην τη ζωή του και να θεωρείται παραδοσιακά ευφημισμός για τον ομόφυλο έρωτα.
Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δημοσιεύτηκαν το 1894 κι ενώ δεν μπορεί κανείς να πει ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε (τουλάχιστον δεν υποβάλλεται κανείς μας στο δυτικό κόσμο σε δίκες για Σοδομισμό), σε επίπεδο βασικής, ανθρώπινης κατανόησης ή θεωρητικά αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Αφορμή γι αυτό το κείμενο η χθεσινή μου έξοδος στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι στους δρόμους του ιστορικού κέντρου που προσπαθούν να χαρούν ο ένας τον άλλον. Οι αντιδράσεις ποικίλες όταν τολμάς να δείξεις τη “διαφορετικότητά” σου κι επειδή θεωρώ σημαντικό να αναγνωρίζονται τα θετικά βήματα θα ξεκινήσω από αυτά.
Σε κουτούκι της περιοχής του Θησείου, καθαρά “ετερόφυλο” κατάστημα ουδείς δίνει σημασία κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Δεν περιμένει πιστεύω κανείς από εμάς τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα όταν βγαίνουμε στο δρόμο. Δεν ζήτησε κανείς να μας βλέπουν αγκαλιά και να λένε “Ω τι γλυκό....”. Περιμένουμε όμως την ίδια αξιοπρεπή αντιμετώπιση με οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Δεν θέλω όμως να τρέχει κάτι όταν κρατάω το χέρι του ανθρώπου που μου αρέσει. Σε εκείνο το μαγαζί όντως δεν υπήρξε κανένα θέμα και μπράβο τους γι αυτό.
Κάπου εκεί όμως τελείωσε η φυσιολογική αντιμετώπιση κι άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Και μιλάω για παράλογο, όχι γιατί υπήρξαν κάποιες περίεργες ματιές όσο κρατούσα το χέρι του φίλου μου από ετερόφυλα ζευγάρια, ούτε γιατί όταν στα σοκάκια κάτω απ' την Ακρόπολη σταματήσαμε να φιληθούμε (κι αυτό μέσα στα σκοτάδια) μια παρέα από πιτσιρίκια μέσα σε αυτοκίνητο άρχισε να γιουχάρει και να μας αποκαλεί “λούγκρες” ενώ ήταν αρκετά μακρυά μας. Δεν ήταν αυτά που μου προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ενόχληση διότι όσο κι αν θα ήθελα την αποδοχή, είναι εν μέρει αναμενόμενο οι άνθρωποι να διώκουν το διαφορετικό. Δεν ξέρω αν είναι μορφή φόβου ή αγελαίο ένστικτο που επιτάσσει να εξοστρακίζουμε όποιον δεν εντάσσεται ή δεν ανήκει στην ομάδα, είναι όμως κάτι που το γνωρίζουμε κι αυτό που πραγματικά προσπαθούν κάποιοι από εμάς να αλλάξουν (Θα αναφερθώ εκτενέστερα στο επόμενο άρθρο).
Το αξιοπερίεργο είναι όταν βρίσκεσαι σε μαγαζί που είναι χαρακτηρισμένο ως gay, βρίσκεται σε φιλικό χώρο (ναι, για την πλατεία Αγ. Ειρήνης και το Rooster μιλάω), φιλιέσαι και μαντέψτε, ΔΕΝ είναι οι straight αυτοί που ενοχλούνται, αλλά μια παρέα δυο ατόμων gay στο διπλανό τραπέζι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα θέμα να συζητάνε για όσους τους προσεγγίζουν στο Romeo, (οι οποίοι είναι όλοι μηδενός εξαιρουμένου μπάζα κατά τη γνώμη τους, αλλά σαν καλές στερημένες συνεχίζουν και ψαρεύουν από την μπαζοδεξαμενή) αλλά μιλάνε απέναντί σου για εσένα και σε κατηγορούν γιατί είναι αντιαισθητικό θέαμα να φιλάς τον άνθρωπό σου δημοσίως, ΑΝ (και αυτό το τονίζω) δεν είσαι ωραίος σύμφωνα πάντα με τα πρότυπά τους! Διότι όπως πολύ ωραία το έθεσαν και στη Μύκονο συμβαίνει αυτό, αλλά εκεί οι άντρες είναι μοντέλα. Κι αυτό για να φτάσουν στην συγκαταβατική διαπίστωση ότι “εντάξει μωρέ, αντιαισθητικό το θέαμα, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα...” Ο_ο
Και σε ρωτάω εγώ ανοιχτά αγαπητή μου ξινή συντρόφισσα:
- Καθρέφτη πουλάκι μου έχεις στο σπίτι σου ή απλά σου λέει η μανούλα σου σε καθημερινή βάση πόσο η σπορά της είναι κράμα του Brad Pitt με τον George Clooney κι αυτό σε συνδυασμό με το φλογερό ταμπεραμέντο ενός Antonio Banderas;
- Για να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, αν υποτεθεί ότι μπορούμε, πως στα κομμάτια περιμένεις κι εσύ και ο κάθε ένας με τέτοια μυαλά ότι θα σε αντιμετωπίσει με σεβασμό και κατανόηση ο κάθε straight όταν δεν μπορείς εσύ να κάνεις το ίδιο πράγμα για κάποιον σαν κι εσένα; Ή μήπως θεωρείς ότι η ξινίλα και το bitching είναι κάτι που μόνο εσύ κάνεις καλά σε αυτή τη ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου