Post Scriptum σημαίνει στα Λατινικά υστερόγραφο και χρησιμοποιείται σαν έκφραση μέχρι και σήμερα στην Αγγλική γλώσσα για να συμπληρώσει κανείς έναν ειρμό ή μια σκέψη στο τέλος του κειμένου του.
Τον ίδιο ρόλο θα επιτελέσει σε αυτό το ιστολόγιο η σειρά δημοσιεύσεων με το διακριτικό Post Scriptum στην αρχή του τίτλου της. Θα συμπληρώνει την ιδέα της αρχικής δημοσίευσης με πρόσθετες πληροφορίες όπου αυτές υπάρχουν ή θα παραθέτει μια πρόσθετη σκέψη σχετική με το αρχικό κείμενο.
Κι εδώ έρχομαι στη δημοσίευση "I am the love that dare not speak its name" και το γιατί εν τέλει αξίζει η όποια προσπάθεια δράσης ακόμη κι όταν αργεί να έχει απτά αποτελέσματα.
Το κείμενο εκείνο, πέρα από το ότι ήταν το πρώτο που έγραψα γι' αυτό το ιστολόγιο, κουβαλάει ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο για εμένα διότι σε αυτό περιέγραφα την πρώτη φορά που δέχτηκα λεκτική επίθεση για την επιλογή μου να εμφανιστώ ανοιχτά με το σύντροφό μου. Ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα, αν και σε κάποιους ίσως είχε φανεί "μικρός" λόγος.
Από τότε βιώσαμε με τον άνθρωπό μου δεύτερο, αρκετά σοβαρότερο περιστατικό, που άφησε εντονότερα σημάδια. Για δεύτερη φορά, αυτό που γράφω και εκθέτω στα μάτια του πιθανού αναγνώστη είναι μια κατά κάποιον τρόπο εξομολόγηση. Μια προσπάθεια να φανερώσω το ότι έζησα, να το βγάλω από μέσα μου και έτσι να βρω το θάρρος να μπορώ να το αντιμετωπίσω και να προχωρήσω μπροστά. Ίσως και να φορέσω τις ουλές μου σαν παράσημο, αντί να αφήσω την ασχήμια τους να με κατατρώει και να φοβάμαι να ζω ελεύθερος.
Κυριακή προς ξημερώματα Δευτέρας 12 Μαΐου 2014. Μετά από μια αρκετά χαλαρή μέρα συνάντησα το φίλο μου στο Γκάζι, ίσα για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Ήμασταν αναποφάσιστοι μιας και Κυριακή βράδυ δεν υπάρχει πολύς κόσμος, ούτε τρομερές επιλογές για το τι μπορεί να κάνει κανείς.
Καταλήξαμε εν τέλει στο Shamone (κυρίως επειδή εγώ πεινούσα). Το κλίμα στο μαγαζί ήταν άψογο και μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, ποτό και αρκετά φιλιά αργότερα, αποφασίσαμε να φύγουμε με σκοπό να συνεχίσουμε κάπου αλλού.
Το λάθος που κάναμε ήταν ότι σταθήκαμε πλάι στις ράγες του τρένου, στα καγκελάκια στην Κωνσταντινουπόλεως και φιλιόμασταν. Αρχικά πέρασαν δυο straight ζευγάρια που δεν αντέδρασαν καθόλου, αν κι εμείς ενστικτωδώς σταματήσαμε.
Ελάχιστα λεπτά μετά, στο ίδιο σημείο, δυο φίλοι που περνούσαν ξεκίνησαν πολύ επιθετικά και με εμφανή διάθεση για καυγά να βρίζουν. Το περίεργο είναι ότι, όπως θυμάμαι εγώ το γεγονός, ο φίλος μου με τράβηξε και αρχίσαμε - ευτυχώς - να φεύγουμε πριν αρχίσει το έντονο ξέσπασμα λεκτικής βίας. Μέχρι και τώρα δεν του έχω κάνει την ερώτηση αν τους είδε και διέκρινε κάτι ή αν απλά από σύμπτωση με τράβηξε.
Τα λόγια τους άγρια και προσβλητικά.
"Παλιοπούστηδες! Σιχαμένοι! Το ξέρουν οι μανάδες σας; Το πρωί το παίζετε άντρες και το βράδυ κυνηγάτε αγοράκια" και διάφορα άλλα τα οποία αυτή τη στιγμή έχω πια απωθήσει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν άρχισαν να φτύνουν στο πάτωμα προς το μέρος μας, για να καταστήσουν ακόμα πιο εντόνως σαφή την αηδία τους.
Μέχρι τότε, τόσο έντονα, δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Ειδικά αυτό. Δεν νομίζω ότι θα έφτυνα ποτέ, ούτε καν άνθρωπο για τον οποίο θα είχα τα πλέον αρνητικά συναισθήματα. Βρίσκω πως είναι τεράστια προσβολή κι ότι δείχνει πως δεν υπολογίζεις ούτε την ανθρώπινη υπόσταση του άλλου.
Η δική μας αντίδραση ανύπαρκτη, μηδενική. Απλώς ακούσαμε και υπομείναμε φεύγοντας. Τραύματα πολλά αν και όχι απ' αυτά που φαίνονται. Ακόμα δεν ξέρω αν πράξαμε καλώς. Για κάποιους ήταν το σωστό, ή τουλάχιστον το έξυπνο. Δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε τι κουβαλούσαν μαζί τους, τι άλλο θα έκαναν.
Κι εγώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό ήταν το σωστό. Αυτό έχω πει και σε εκείνον. Υπάρχουν όμως στιγμές που αισθάνομαι δειλός. Νιώθω ότι απλά υπέκυψα στο φόβο μου. Κι αυτή ήταν η άποψη άλλων. Ότι θα έπρεπε να είχαμε απαντήσει, θα έπρεπε εν ανάγκη να είχαμε πλακωθεί. Αυτό λέει κι εκείνος. Ότι ανεξαρτήτως του τιμήματος δεν θα ζούσαμε με τον φόβο.
Δεν θα ήθελα να το δεχτώ. Δεν θέλω να πιστεύω ότι η απάντηση στη βία τους είναι κι άλλη βία. Σίγουρος δεν είμαι. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος τρέμω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει ένα τηλέφωνο και θα μου πουν ότι τον χτύπησαν, ότι κινδυνεύει ή ποιος ξέρει τι...
Μου είναι δύσκολο να τα γράφω αυτά, να τα παραδεχτώ κι αντίθετα με τις άλλες αναρτήσεις, αισθάνομαι ότι ξεγυμνώνω τον εαυτό μου στα μάτια ενός ανώνυμου πλήθους. Όσο όμως κι αν νιώθω εκτεθειμένος, θέλω ταυτόχρονα να ακουστούν, να καταγραφούν κάπου, γιατί ζω σε μια χώρα που "δεν έχει πρόβλημα, είναι ανεκτική, γιατί ελάχιστα τέτοια περιστατικά είναι καταγεγραμμένα!" άρα και ανύπαρκτα. Τώρα πως γίνεται μέσα σε μόλις ένα μήνα να έχω προσωπικά βιώσει ήδη δυο.... Μάλλον είμαι απλώς γκαντέμης.
Κλείνοντας ήθελα να πω, ότι όσο κι αν το να ζήσει κανείς ένα περιστατικό βίας ή ρητορικής μίσους στιγματίζει, γίνεται και αφορμή για συζητήσεις. Αρκετοί φίλοι και γνωστοί που μέχρι πρότινος πίστευαν ότι όλα αυτά είναι μακριά τους και δεν συμβαίνουν, άρχισαν να ασχολούνται πιο ενεργά. Αυτόματα έγινε αφορμή για να εκτιμήσω και ο ίδιος ένα πρόγραμμα που στη θεωρία το έκρινα αξιολογότατο, στην πράξη όμως δεν έχει ακόμα προωθηθεί όσο θα έπρεπε. Το "Πες το σε εμάς", το οποίο ελπίζω να μπορέσω να σχολιάσω εκτενέστερα στο μέλλον.
Σε αυτό το πρόγραμμα σκοπεύω να απευθυνθώ για την καταγραφή του συμβάντος, με την ευχή όσα αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς να αποτελέσουν εφαλτήριο ώστε να κατανοήσει κάποτε η κοινωνία ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι και η σεξουαλική μας ταυτότητα είναι απλώς μια πτυχή του χαρακτήρα μας κι όχι το σύνολό του.
Τον ίδιο ρόλο θα επιτελέσει σε αυτό το ιστολόγιο η σειρά δημοσιεύσεων με το διακριτικό Post Scriptum στην αρχή του τίτλου της. Θα συμπληρώνει την ιδέα της αρχικής δημοσίευσης με πρόσθετες πληροφορίες όπου αυτές υπάρχουν ή θα παραθέτει μια πρόσθετη σκέψη σχετική με το αρχικό κείμενο.
Κι εδώ έρχομαι στη δημοσίευση "I am the love that dare not speak its name" και το γιατί εν τέλει αξίζει η όποια προσπάθεια δράσης ακόμη κι όταν αργεί να έχει απτά αποτελέσματα.
Το κείμενο εκείνο, πέρα από το ότι ήταν το πρώτο που έγραψα γι' αυτό το ιστολόγιο, κουβαλάει ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο για εμένα διότι σε αυτό περιέγραφα την πρώτη φορά που δέχτηκα λεκτική επίθεση για την επιλογή μου να εμφανιστώ ανοιχτά με το σύντροφό μου. Ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα, αν και σε κάποιους ίσως είχε φανεί "μικρός" λόγος.
Από τότε βιώσαμε με τον άνθρωπό μου δεύτερο, αρκετά σοβαρότερο περιστατικό, που άφησε εντονότερα σημάδια. Για δεύτερη φορά, αυτό που γράφω και εκθέτω στα μάτια του πιθανού αναγνώστη είναι μια κατά κάποιον τρόπο εξομολόγηση. Μια προσπάθεια να φανερώσω το ότι έζησα, να το βγάλω από μέσα μου και έτσι να βρω το θάρρος να μπορώ να το αντιμετωπίσω και να προχωρήσω μπροστά. Ίσως και να φορέσω τις ουλές μου σαν παράσημο, αντί να αφήσω την ασχήμια τους να με κατατρώει και να φοβάμαι να ζω ελεύθερος.
Κυριακή προς ξημερώματα Δευτέρας 12 Μαΐου 2014. Μετά από μια αρκετά χαλαρή μέρα συνάντησα το φίλο μου στο Γκάζι, ίσα για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Ήμασταν αναποφάσιστοι μιας και Κυριακή βράδυ δεν υπάρχει πολύς κόσμος, ούτε τρομερές επιλογές για το τι μπορεί να κάνει κανείς.
Καταλήξαμε εν τέλει στο Shamone (κυρίως επειδή εγώ πεινούσα). Το κλίμα στο μαγαζί ήταν άψογο και μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, ποτό και αρκετά φιλιά αργότερα, αποφασίσαμε να φύγουμε με σκοπό να συνεχίσουμε κάπου αλλού.
Το λάθος που κάναμε ήταν ότι σταθήκαμε πλάι στις ράγες του τρένου, στα καγκελάκια στην Κωνσταντινουπόλεως και φιλιόμασταν. Αρχικά πέρασαν δυο straight ζευγάρια που δεν αντέδρασαν καθόλου, αν κι εμείς ενστικτωδώς σταματήσαμε.
Ελάχιστα λεπτά μετά, στο ίδιο σημείο, δυο φίλοι που περνούσαν ξεκίνησαν πολύ επιθετικά και με εμφανή διάθεση για καυγά να βρίζουν. Το περίεργο είναι ότι, όπως θυμάμαι εγώ το γεγονός, ο φίλος μου με τράβηξε και αρχίσαμε - ευτυχώς - να φεύγουμε πριν αρχίσει το έντονο ξέσπασμα λεκτικής βίας. Μέχρι και τώρα δεν του έχω κάνει την ερώτηση αν τους είδε και διέκρινε κάτι ή αν απλά από σύμπτωση με τράβηξε.
Τα λόγια τους άγρια και προσβλητικά.
"Παλιοπούστηδες! Σιχαμένοι! Το ξέρουν οι μανάδες σας; Το πρωί το παίζετε άντρες και το βράδυ κυνηγάτε αγοράκια" και διάφορα άλλα τα οποία αυτή τη στιγμή έχω πια απωθήσει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν άρχισαν να φτύνουν στο πάτωμα προς το μέρος μας, για να καταστήσουν ακόμα πιο εντόνως σαφή την αηδία τους.
Μέχρι τότε, τόσο έντονα, δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Ειδικά αυτό. Δεν νομίζω ότι θα έφτυνα ποτέ, ούτε καν άνθρωπο για τον οποίο θα είχα τα πλέον αρνητικά συναισθήματα. Βρίσκω πως είναι τεράστια προσβολή κι ότι δείχνει πως δεν υπολογίζεις ούτε την ανθρώπινη υπόσταση του άλλου.
Η δική μας αντίδραση ανύπαρκτη, μηδενική. Απλώς ακούσαμε και υπομείναμε φεύγοντας. Τραύματα πολλά αν και όχι απ' αυτά που φαίνονται. Ακόμα δεν ξέρω αν πράξαμε καλώς. Για κάποιους ήταν το σωστό, ή τουλάχιστον το έξυπνο. Δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε τι κουβαλούσαν μαζί τους, τι άλλο θα έκαναν.
Κι εγώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό ήταν το σωστό. Αυτό έχω πει και σε εκείνον. Υπάρχουν όμως στιγμές που αισθάνομαι δειλός. Νιώθω ότι απλά υπέκυψα στο φόβο μου. Κι αυτή ήταν η άποψη άλλων. Ότι θα έπρεπε να είχαμε απαντήσει, θα έπρεπε εν ανάγκη να είχαμε πλακωθεί. Αυτό λέει κι εκείνος. Ότι ανεξαρτήτως του τιμήματος δεν θα ζούσαμε με τον φόβο.
Δεν θα ήθελα να το δεχτώ. Δεν θέλω να πιστεύω ότι η απάντηση στη βία τους είναι κι άλλη βία. Σίγουρος δεν είμαι. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος τρέμω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει ένα τηλέφωνο και θα μου πουν ότι τον χτύπησαν, ότι κινδυνεύει ή ποιος ξέρει τι...
Μου είναι δύσκολο να τα γράφω αυτά, να τα παραδεχτώ κι αντίθετα με τις άλλες αναρτήσεις, αισθάνομαι ότι ξεγυμνώνω τον εαυτό μου στα μάτια ενός ανώνυμου πλήθους. Όσο όμως κι αν νιώθω εκτεθειμένος, θέλω ταυτόχρονα να ακουστούν, να καταγραφούν κάπου, γιατί ζω σε μια χώρα που "δεν έχει πρόβλημα, είναι ανεκτική, γιατί ελάχιστα τέτοια περιστατικά είναι καταγεγραμμένα!" άρα και ανύπαρκτα. Τώρα πως γίνεται μέσα σε μόλις ένα μήνα να έχω προσωπικά βιώσει ήδη δυο.... Μάλλον είμαι απλώς γκαντέμης.
Κλείνοντας ήθελα να πω, ότι όσο κι αν το να ζήσει κανείς ένα περιστατικό βίας ή ρητορικής μίσους στιγματίζει, γίνεται και αφορμή για συζητήσεις. Αρκετοί φίλοι και γνωστοί που μέχρι πρότινος πίστευαν ότι όλα αυτά είναι μακριά τους και δεν συμβαίνουν, άρχισαν να ασχολούνται πιο ενεργά. Αυτόματα έγινε αφορμή για να εκτιμήσω και ο ίδιος ένα πρόγραμμα που στη θεωρία το έκρινα αξιολογότατο, στην πράξη όμως δεν έχει ακόμα προωθηθεί όσο θα έπρεπε. Το "Πες το σε εμάς", το οποίο ελπίζω να μπορέσω να σχολιάσω εκτενέστερα στο μέλλον.
Σε αυτό το πρόγραμμα σκοπεύω να απευθυνθώ για την καταγραφή του συμβάντος, με την ευχή όσα αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς να αποτελέσουν εφαλτήριο ώστε να κατανοήσει κάποτε η κοινωνία ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι και η σεξουαλική μας ταυτότητα είναι απλώς μια πτυχή του χαρακτήρα μας κι όχι το σύνολό του.
