From now on, the blog "Gay life in Greece" will be moved to wordpress.
You can find both previous posts and newer ones at
Do come and visit us!
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014
Το ιστολόγιο μεταφέρεται
Το ιστολόγιο Gay Life in Greece μεταφέρεται στην πλατφόρμα του Wordpress. Από εδώ και μπρος, αυτή η ιστοσελίδα δεν θα ενημερώνεται, οπότε όποιος επιθυμεί μπορεί να έρθει στο νέο ιστολόγιο κάνοντας κλικ
ΕΔΩ.
Τρίτη 3 Ιουνίου 2014
Post Scriptum - I am the Love that dare not speak its name
Post Scriptum σημαίνει στα Λατινικά υστερόγραφο και χρησιμοποιείται σαν έκφραση μέχρι και σήμερα στην Αγγλική γλώσσα για να συμπληρώσει κανείς έναν ειρμό ή μια σκέψη στο τέλος του κειμένου του.
Τον ίδιο ρόλο θα επιτελέσει σε αυτό το ιστολόγιο η σειρά δημοσιεύσεων με το διακριτικό Post Scriptum στην αρχή του τίτλου της. Θα συμπληρώνει την ιδέα της αρχικής δημοσίευσης με πρόσθετες πληροφορίες όπου αυτές υπάρχουν ή θα παραθέτει μια πρόσθετη σκέψη σχετική με το αρχικό κείμενο.
Κι εδώ έρχομαι στη δημοσίευση "I am the love that dare not speak its name" και το γιατί εν τέλει αξίζει η όποια προσπάθεια δράσης ακόμη κι όταν αργεί να έχει απτά αποτελέσματα.
Το κείμενο εκείνο, πέρα από το ότι ήταν το πρώτο που έγραψα γι' αυτό το ιστολόγιο, κουβαλάει ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο για εμένα διότι σε αυτό περιέγραφα την πρώτη φορά που δέχτηκα λεκτική επίθεση για την επιλογή μου να εμφανιστώ ανοιχτά με το σύντροφό μου. Ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα, αν και σε κάποιους ίσως είχε φανεί "μικρός" λόγος.
Από τότε βιώσαμε με τον άνθρωπό μου δεύτερο, αρκετά σοβαρότερο περιστατικό, που άφησε εντονότερα σημάδια. Για δεύτερη φορά, αυτό που γράφω και εκθέτω στα μάτια του πιθανού αναγνώστη είναι μια κατά κάποιον τρόπο εξομολόγηση. Μια προσπάθεια να φανερώσω το ότι έζησα, να το βγάλω από μέσα μου και έτσι να βρω το θάρρος να μπορώ να το αντιμετωπίσω και να προχωρήσω μπροστά. Ίσως και να φορέσω τις ουλές μου σαν παράσημο, αντί να αφήσω την ασχήμια τους να με κατατρώει και να φοβάμαι να ζω ελεύθερος.
Κυριακή προς ξημερώματα Δευτέρας 12 Μαΐου 2014. Μετά από μια αρκετά χαλαρή μέρα συνάντησα το φίλο μου στο Γκάζι, ίσα για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Ήμασταν αναποφάσιστοι μιας και Κυριακή βράδυ δεν υπάρχει πολύς κόσμος, ούτε τρομερές επιλογές για το τι μπορεί να κάνει κανείς.
Καταλήξαμε εν τέλει στο Shamone (κυρίως επειδή εγώ πεινούσα). Το κλίμα στο μαγαζί ήταν άψογο και μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, ποτό και αρκετά φιλιά αργότερα, αποφασίσαμε να φύγουμε με σκοπό να συνεχίσουμε κάπου αλλού.
Το λάθος που κάναμε ήταν ότι σταθήκαμε πλάι στις ράγες του τρένου, στα καγκελάκια στην Κωνσταντινουπόλεως και φιλιόμασταν. Αρχικά πέρασαν δυο straight ζευγάρια που δεν αντέδρασαν καθόλου, αν κι εμείς ενστικτωδώς σταματήσαμε.
Ελάχιστα λεπτά μετά, στο ίδιο σημείο, δυο φίλοι που περνούσαν ξεκίνησαν πολύ επιθετικά και με εμφανή διάθεση για καυγά να βρίζουν. Το περίεργο είναι ότι, όπως θυμάμαι εγώ το γεγονός, ο φίλος μου με τράβηξε και αρχίσαμε - ευτυχώς - να φεύγουμε πριν αρχίσει το έντονο ξέσπασμα λεκτικής βίας. Μέχρι και τώρα δεν του έχω κάνει την ερώτηση αν τους είδε και διέκρινε κάτι ή αν απλά από σύμπτωση με τράβηξε.
Τα λόγια τους άγρια και προσβλητικά.
"Παλιοπούστηδες! Σιχαμένοι! Το ξέρουν οι μανάδες σας; Το πρωί το παίζετε άντρες και το βράδυ κυνηγάτε αγοράκια" και διάφορα άλλα τα οποία αυτή τη στιγμή έχω πια απωθήσει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν άρχισαν να φτύνουν στο πάτωμα προς το μέρος μας, για να καταστήσουν ακόμα πιο εντόνως σαφή την αηδία τους.
Μέχρι τότε, τόσο έντονα, δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Ειδικά αυτό. Δεν νομίζω ότι θα έφτυνα ποτέ, ούτε καν άνθρωπο για τον οποίο θα είχα τα πλέον αρνητικά συναισθήματα. Βρίσκω πως είναι τεράστια προσβολή κι ότι δείχνει πως δεν υπολογίζεις ούτε την ανθρώπινη υπόσταση του άλλου.
Η δική μας αντίδραση ανύπαρκτη, μηδενική. Απλώς ακούσαμε και υπομείναμε φεύγοντας. Τραύματα πολλά αν και όχι απ' αυτά που φαίνονται. Ακόμα δεν ξέρω αν πράξαμε καλώς. Για κάποιους ήταν το σωστό, ή τουλάχιστον το έξυπνο. Δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε τι κουβαλούσαν μαζί τους, τι άλλο θα έκαναν.
Κι εγώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό ήταν το σωστό. Αυτό έχω πει και σε εκείνον. Υπάρχουν όμως στιγμές που αισθάνομαι δειλός. Νιώθω ότι απλά υπέκυψα στο φόβο μου. Κι αυτή ήταν η άποψη άλλων. Ότι θα έπρεπε να είχαμε απαντήσει, θα έπρεπε εν ανάγκη να είχαμε πλακωθεί. Αυτό λέει κι εκείνος. Ότι ανεξαρτήτως του τιμήματος δεν θα ζούσαμε με τον φόβο.
Δεν θα ήθελα να το δεχτώ. Δεν θέλω να πιστεύω ότι η απάντηση στη βία τους είναι κι άλλη βία. Σίγουρος δεν είμαι. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος τρέμω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει ένα τηλέφωνο και θα μου πουν ότι τον χτύπησαν, ότι κινδυνεύει ή ποιος ξέρει τι...
Μου είναι δύσκολο να τα γράφω αυτά, να τα παραδεχτώ κι αντίθετα με τις άλλες αναρτήσεις, αισθάνομαι ότι ξεγυμνώνω τον εαυτό μου στα μάτια ενός ανώνυμου πλήθους. Όσο όμως κι αν νιώθω εκτεθειμένος, θέλω ταυτόχρονα να ακουστούν, να καταγραφούν κάπου, γιατί ζω σε μια χώρα που "δεν έχει πρόβλημα, είναι ανεκτική, γιατί ελάχιστα τέτοια περιστατικά είναι καταγεγραμμένα!" άρα και ανύπαρκτα. Τώρα πως γίνεται μέσα σε μόλις ένα μήνα να έχω προσωπικά βιώσει ήδη δυο.... Μάλλον είμαι απλώς γκαντέμης.
Κλείνοντας ήθελα να πω, ότι όσο κι αν το να ζήσει κανείς ένα περιστατικό βίας ή ρητορικής μίσους στιγματίζει, γίνεται και αφορμή για συζητήσεις. Αρκετοί φίλοι και γνωστοί που μέχρι πρότινος πίστευαν ότι όλα αυτά είναι μακριά τους και δεν συμβαίνουν, άρχισαν να ασχολούνται πιο ενεργά. Αυτόματα έγινε αφορμή για να εκτιμήσω και ο ίδιος ένα πρόγραμμα που στη θεωρία το έκρινα αξιολογότατο, στην πράξη όμως δεν έχει ακόμα προωθηθεί όσο θα έπρεπε. Το "Πες το σε εμάς", το οποίο ελπίζω να μπορέσω να σχολιάσω εκτενέστερα στο μέλλον.
Σε αυτό το πρόγραμμα σκοπεύω να απευθυνθώ για την καταγραφή του συμβάντος, με την ευχή όσα αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς να αποτελέσουν εφαλτήριο ώστε να κατανοήσει κάποτε η κοινωνία ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι και η σεξουαλική μας ταυτότητα είναι απλώς μια πτυχή του χαρακτήρα μας κι όχι το σύνολό του.
Τον ίδιο ρόλο θα επιτελέσει σε αυτό το ιστολόγιο η σειρά δημοσιεύσεων με το διακριτικό Post Scriptum στην αρχή του τίτλου της. Θα συμπληρώνει την ιδέα της αρχικής δημοσίευσης με πρόσθετες πληροφορίες όπου αυτές υπάρχουν ή θα παραθέτει μια πρόσθετη σκέψη σχετική με το αρχικό κείμενο.
Κι εδώ έρχομαι στη δημοσίευση "I am the love that dare not speak its name" και το γιατί εν τέλει αξίζει η όποια προσπάθεια δράσης ακόμη κι όταν αργεί να έχει απτά αποτελέσματα.
Το κείμενο εκείνο, πέρα από το ότι ήταν το πρώτο που έγραψα γι' αυτό το ιστολόγιο, κουβαλάει ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο για εμένα διότι σε αυτό περιέγραφα την πρώτη φορά που δέχτηκα λεκτική επίθεση για την επιλογή μου να εμφανιστώ ανοιχτά με το σύντροφό μου. Ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα, αν και σε κάποιους ίσως είχε φανεί "μικρός" λόγος.
Από τότε βιώσαμε με τον άνθρωπό μου δεύτερο, αρκετά σοβαρότερο περιστατικό, που άφησε εντονότερα σημάδια. Για δεύτερη φορά, αυτό που γράφω και εκθέτω στα μάτια του πιθανού αναγνώστη είναι μια κατά κάποιον τρόπο εξομολόγηση. Μια προσπάθεια να φανερώσω το ότι έζησα, να το βγάλω από μέσα μου και έτσι να βρω το θάρρος να μπορώ να το αντιμετωπίσω και να προχωρήσω μπροστά. Ίσως και να φορέσω τις ουλές μου σαν παράσημο, αντί να αφήσω την ασχήμια τους να με κατατρώει και να φοβάμαι να ζω ελεύθερος.
Κυριακή προς ξημερώματα Δευτέρας 12 Μαΐου 2014. Μετά από μια αρκετά χαλαρή μέρα συνάντησα το φίλο μου στο Γκάζι, ίσα για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Ήμασταν αναποφάσιστοι μιας και Κυριακή βράδυ δεν υπάρχει πολύς κόσμος, ούτε τρομερές επιλογές για το τι μπορεί να κάνει κανείς.
Καταλήξαμε εν τέλει στο Shamone (κυρίως επειδή εγώ πεινούσα). Το κλίμα στο μαγαζί ήταν άψογο και μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, ποτό και αρκετά φιλιά αργότερα, αποφασίσαμε να φύγουμε με σκοπό να συνεχίσουμε κάπου αλλού.
Το λάθος που κάναμε ήταν ότι σταθήκαμε πλάι στις ράγες του τρένου, στα καγκελάκια στην Κωνσταντινουπόλεως και φιλιόμασταν. Αρχικά πέρασαν δυο straight ζευγάρια που δεν αντέδρασαν καθόλου, αν κι εμείς ενστικτωδώς σταματήσαμε.
Ελάχιστα λεπτά μετά, στο ίδιο σημείο, δυο φίλοι που περνούσαν ξεκίνησαν πολύ επιθετικά και με εμφανή διάθεση για καυγά να βρίζουν. Το περίεργο είναι ότι, όπως θυμάμαι εγώ το γεγονός, ο φίλος μου με τράβηξε και αρχίσαμε - ευτυχώς - να φεύγουμε πριν αρχίσει το έντονο ξέσπασμα λεκτικής βίας. Μέχρι και τώρα δεν του έχω κάνει την ερώτηση αν τους είδε και διέκρινε κάτι ή αν απλά από σύμπτωση με τράβηξε.
Τα λόγια τους άγρια και προσβλητικά.
"Παλιοπούστηδες! Σιχαμένοι! Το ξέρουν οι μανάδες σας; Το πρωί το παίζετε άντρες και το βράδυ κυνηγάτε αγοράκια" και διάφορα άλλα τα οποία αυτή τη στιγμή έχω πια απωθήσει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν άρχισαν να φτύνουν στο πάτωμα προς το μέρος μας, για να καταστήσουν ακόμα πιο εντόνως σαφή την αηδία τους.
Μέχρι τότε, τόσο έντονα, δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Ειδικά αυτό. Δεν νομίζω ότι θα έφτυνα ποτέ, ούτε καν άνθρωπο για τον οποίο θα είχα τα πλέον αρνητικά συναισθήματα. Βρίσκω πως είναι τεράστια προσβολή κι ότι δείχνει πως δεν υπολογίζεις ούτε την ανθρώπινη υπόσταση του άλλου.
Η δική μας αντίδραση ανύπαρκτη, μηδενική. Απλώς ακούσαμε και υπομείναμε φεύγοντας. Τραύματα πολλά αν και όχι απ' αυτά που φαίνονται. Ακόμα δεν ξέρω αν πράξαμε καλώς. Για κάποιους ήταν το σωστό, ή τουλάχιστον το έξυπνο. Δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε τι κουβαλούσαν μαζί τους, τι άλλο θα έκαναν.
Κι εγώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό ήταν το σωστό. Αυτό έχω πει και σε εκείνον. Υπάρχουν όμως στιγμές που αισθάνομαι δειλός. Νιώθω ότι απλά υπέκυψα στο φόβο μου. Κι αυτή ήταν η άποψη άλλων. Ότι θα έπρεπε να είχαμε απαντήσει, θα έπρεπε εν ανάγκη να είχαμε πλακωθεί. Αυτό λέει κι εκείνος. Ότι ανεξαρτήτως του τιμήματος δεν θα ζούσαμε με τον φόβο.
Δεν θα ήθελα να το δεχτώ. Δεν θέλω να πιστεύω ότι η απάντηση στη βία τους είναι κι άλλη βία. Σίγουρος δεν είμαι. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος τρέμω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει ένα τηλέφωνο και θα μου πουν ότι τον χτύπησαν, ότι κινδυνεύει ή ποιος ξέρει τι...
Μου είναι δύσκολο να τα γράφω αυτά, να τα παραδεχτώ κι αντίθετα με τις άλλες αναρτήσεις, αισθάνομαι ότι ξεγυμνώνω τον εαυτό μου στα μάτια ενός ανώνυμου πλήθους. Όσο όμως κι αν νιώθω εκτεθειμένος, θέλω ταυτόχρονα να ακουστούν, να καταγραφούν κάπου, γιατί ζω σε μια χώρα που "δεν έχει πρόβλημα, είναι ανεκτική, γιατί ελάχιστα τέτοια περιστατικά είναι καταγεγραμμένα!" άρα και ανύπαρκτα. Τώρα πως γίνεται μέσα σε μόλις ένα μήνα να έχω προσωπικά βιώσει ήδη δυο.... Μάλλον είμαι απλώς γκαντέμης.
Κλείνοντας ήθελα να πω, ότι όσο κι αν το να ζήσει κανείς ένα περιστατικό βίας ή ρητορικής μίσους στιγματίζει, γίνεται και αφορμή για συζητήσεις. Αρκετοί φίλοι και γνωστοί που μέχρι πρότινος πίστευαν ότι όλα αυτά είναι μακριά τους και δεν συμβαίνουν, άρχισαν να ασχολούνται πιο ενεργά. Αυτόματα έγινε αφορμή για να εκτιμήσω και ο ίδιος ένα πρόγραμμα που στη θεωρία το έκρινα αξιολογότατο, στην πράξη όμως δεν έχει ακόμα προωθηθεί όσο θα έπρεπε. Το "Πες το σε εμάς", το οποίο ελπίζω να μπορέσω να σχολιάσω εκτενέστερα στο μέλλον.
Σε αυτό το πρόγραμμα σκοπεύω να απευθυνθώ για την καταγραφή του συμβάντος, με την ευχή όσα αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς να αποτελέσουν εφαλτήριο ώστε να κατανοήσει κάποτε η κοινωνία ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι και η σεξουαλική μας ταυτότητα είναι απλώς μια πτυχή του χαρακτήρα μας κι όχι το σύνολό του.
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014
Οι δράσεις συνεχίζονται
Λίγες μέρες απομένουν για να ξεκινήσει στην Αθήνα το Pride για το 2014. Στις 14 του Ιουνίου, λιγότερο από δυο εβδομάδες από σήμερα, θα ξεκινήσει η μεγάλη γιορτή της πολύχρωμης κοινότητας. Το ζητούμενο της φετινής επετείου
είναι η προβολή των εναλλακτικών σχημάτων οικογένειας και η σταδιακή
προσπάθεια για την νομική κατοχύρωσή τους. Η Ελληνική πολιτεία συνεχίζει
να παραβλέπει αυτά τα ζητήματα, ακόμα και μετά την απόφαση του
Ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο θεωρεί ότι η
Ελλάδα παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση με το να αποκλείει ομόφυλα
ζευγάρια από το σύμφωνο συμβίωσης.
 |
| Οι εθελοντές αρχίζουν να συγκεντρώνονται στην πλατεία και να στήνουν τον τεχνικό εξοπλισμό |
Οι συμμετέχοντες είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται αρκετά πριν και για την άρτια εκτέλεση της δράσης είχε προηγηθεί αρκετή προσπάθεια, με τη συμμετοχή και χορογράφου. Το σκεπτικό όπως παρουσιάστηκε σε εμάς, το κοινό, φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
 |
| Οι "κακοί" μοιράζουν τα πλακάτ τους |
 |
| Σκηνές από το τελικό χορευτικό |
Η δράση ξεκίνησε με τρία ετερόφυλα ζευγάρια να χορεύουν και μετά από λίγη ώρα κατέληξε μετά από εναλλαγή των παρτενέρ, να έχει ένα ετερόφυλο, ένα λεσβιακό και ένα γκέι ζευγάρι. Σε εκείνο το σημείο μια ομάδα ανθρώπων με τα γνωστότερα σχόλια κατά των LGBTQI ατόμων, εμφανίστηκε και περικύκλωσε τους χορευτές. Λίγο αργότερα, ο κλοιός έσπασε και η κοινότητα βγήκε ανανεωμένη, πιο δυνατή και περήφανη να ολοκληρώσει το χορευτικό της πιο αισιόδοξα από πριν.
Παράλληλα με το χορευτικό, εθελοντές μοίραζαν φυλλάδια του φεστιβάλ υπερηφάνειας και ήταν εκεί για να δώσουν πληροφορίες σε όποιον ήθελε. Αναμένουμε επόμενες δράσεις και φυσικά το ίδιο το Pride στο οποίο είναι ευπρόσδεκτοι και οι LGBTQI και οι ανοιχτόμυαλοι κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι straight φίλοι μας.
Περισσότερες φωτογραφίες διαθέσιμες ως συνήθως στο Flickr.
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
Ανασκόπηση της Ελληνικής IDAHOT
Την Κυριακή που μας πέρασε, μόλις μια ώρα μετά την δημοσίευση του "I(s)DA(t)HOT?" βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος για να συναντήσω τα παιδιά της Colour Youth, όχι ως εθελοντής για να βοηθήσω στη δράση, αλλά ως παρατηρητής για να καταγράψω τα τεκταινόμενα.
Δίπλα στην πιο συχνά χρησιμοποιούμενη έξοδο του μετρό, στα σκαλιά της πλατείας που οδηγούν στο Ελληνικό κοινοβούλιο, συνάντησα φυσιογνωμίες γνώριμες και φιλικές. Οι περισσότεροι εθελοντές που ήταν εκεί έχουν συχνά βρεθεί στις περισσότερες δράσεις της οργάνωσης. Σχετικά μικρή ομάδα ανθρώπων, με μεγάλη όμως διάθεση για αγώνα.
Αρχικά τα παιδιά μαζεύτηκαν για να συζητήσουν τα διαδικαστικά της δράσης που θα ακολουθούσε, να παραλάβουν τα μπλουζάκια, τα πλακάτ και τις κονκάρδες (οι οποίες ήταν υπέροχες - ακόμη έχω τη δική μου για ενθύμιο) και φυσικά να ενημερωθούν από την Έλενα, τη συντονίστρια της δράσης.
Όπως θα δείτε και στα φωτογραφικά στιγμιότυπα
που ακολουθούν, κάποια από τα παιδιά ανέλαβαν να κρατήσουν τα πλακάτ ώστε να κινήσουν την περιέργεια του κόσμου και να κάνουν το ζήτημα γνωστό. Άλλοι πάλι ανέλαβαν να προσεγγίζουν τον κόσμο μοιράζοντας φυλλάδια του προγράμματος Vote for your rights, εξηγώντας παράλληλα τι είναι η διεθνής ημέρα κατά της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, ώστε τους μεν straight να τους ευαισθητοποιήσουν, τα δε LGBTQ άτομα να τα βοηθήσουν ώστε γνωρίζοντας για την καμπάνια να κάνουν πιο συνειδητοποιημένη επιλογή στις προσεχείς ευρωεκλογές.
Αξιοσημείωτη "προσθήκη" στους εθελοντές της διοργάνωσης ήταν μια ομάδα παιδιών από το Louisville των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι είχαν έρθει και για να πάρουν μέρος σε Ελληνικές εκδηλώσεις για την ημέρα. Στάθηκαν με τους υπόλοιπους σε ένδειξη συμπαράστασης και μοίρασαν και εκείνοι φυλλάδια ενημερώνοντας και Αγγλόφωνο κοινό.
Οι φίλοι μας από τις Η.Π.Α. έχουν μια πανεπιστημιακή LGBTQ ομάδα, για την οποία περισσότερα μπορείτε να μάθετε εδώ. Σύντομα ελπίζω να μπορέσουμε να έχουμε μια συνομιλία μαζί τους.
Ενδιαφέρον πιστεύω πως έχει η άνεση που επέδειξαν και γιατί δείχνει μια καλά οργανωμένη και συνειδητοποιημένη ομάδα, αλλά και διότι ίσως καταδεικνύει τις διαφορές στην αντιμετώπιση ή την πρόοδο των LGBTQ θεμάτων από τη μια χώρα στην άλλη.
Χαρακτηριστικό θεωρώ το σχόλιο ενός ζευγαριού που αφού δήλωσε ότι δεν υπάρχει αρκετή εκδήλωση της ομοερωτικής τρυφερότητας στην Ελλάδα (There is so little gay affection here" ήταν περίπου η δήλωση - επιφυλάσσομαι ως προς την ακριβή διατύπωση), έσπευσαν να φιληθούν δημόσια με φόντο την εκκλησία της Καπνικαρέας στην Ερμού.
Οι αντιδράσεις ποικίλες και γι' αυτό και για την ίδια τη δράση. Κάποιοι δέχτηκαν πρόθυμα να ενημερωθούν. Άλλοι θεώρησαν ότι δεν τους ενδιέφερε, ενώ σε κάποιες ατυχείς περιπτώσεις υπήρξε απαξίωση. Οι εθελοντές ακάθεκτοι από το Σύνταγμα μέχρι το Μοναστηράκι παρά την όποια αδιαφορία.
Μέσα στους ανθρώπους που δέχτηκαν να ενημερωθούν και κάποιοι πιο ηλικιωμένοι, σε πείσμα των στερεοτύπων, τη στιγμή μάλιστα που νεότεροι αρνήθηκαν έστω να ακούσουν.
Ο απολογισμός της δράσης; Υποθέτω θετικός. Και λέω υποθέτω γιατί ο κάθε άνθρωπος θα φθειρόταν και δικαίως αν έβλεπε περιφρόνηση στα μάτια των συνανθρώπων του, αλλά παράλληλα πιστεύω θετικός διότι κάποια πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Αλλάζει η δική μας στάση. Δεν πιστεύουμε πια ότι πρέπει να κρυβόμαστε. Είμαστε πιο μαχητικοί και διεκδικούμε. Όχι το δικαίωμα στην ύπαρξη, γιατί υπάρχουμε είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
Διεκδικούμε το δικαίωμα στην ορατότητα. Την αποδοχή. Κι αν δεν έρθει άμεσα... Ούτε η Ρώμη χτίστηκε σε μια μέρα, ούτε όλοι οι άνθρωποι είναι σκληρόκαρδοι.Επιλέγουμε να ελπίζουμε στην αγαθή φύση του ανθρώπου. Στο ότι αν η άγνοια φύγει, θα έρθει μια κοινωνία πιο ανοιχτή κι ανεκτική στη θέση της.
Υ.Γ. Για περισσότερες φωτογραφίες και υλικό από τη δράση για την IDAHOT μπορείτε να δείτε το αντίστοιχο λεύκωμα στο Flickr.
Δίπλα στην πιο συχνά χρησιμοποιούμενη έξοδο του μετρό, στα σκαλιά της πλατείας που οδηγούν στο Ελληνικό κοινοβούλιο, συνάντησα φυσιογνωμίες γνώριμες και φιλικές. Οι περισσότεροι εθελοντές που ήταν εκεί έχουν συχνά βρεθεί στις περισσότερες δράσεις της οργάνωσης. Σχετικά μικρή ομάδα ανθρώπων, με μεγάλη όμως διάθεση για αγώνα.
Αρχικά τα παιδιά μαζεύτηκαν για να συζητήσουν τα διαδικαστικά της δράσης που θα ακολουθούσε, να παραλάβουν τα μπλουζάκια, τα πλακάτ και τις κονκάρδες (οι οποίες ήταν υπέροχες - ακόμη έχω τη δική μου για ενθύμιο) και φυσικά να ενημερωθούν από την Έλενα, τη συντονίστρια της δράσης.
 |
| Ενημέρωση εθελοντών |
Όπως θα δείτε και στα φωτογραφικά στιγμιότυπα
που ακολουθούν, κάποια από τα παιδιά ανέλαβαν να κρατήσουν τα πλακάτ ώστε να κινήσουν την περιέργεια του κόσμου και να κάνουν το ζήτημα γνωστό. Άλλοι πάλι ανέλαβαν να προσεγγίζουν τον κόσμο μοιράζοντας φυλλάδια του προγράμματος Vote for your rights, εξηγώντας παράλληλα τι είναι η διεθνής ημέρα κατά της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, ώστε τους μεν straight να τους ευαισθητοποιήσουν, τα δε LGBTQ άτομα να τα βοηθήσουν ώστε γνωρίζοντας για την καμπάνια να κάνουν πιο συνειδητοποιημένη επιλογή στις προσεχείς ευρωεκλογές.
Αξιοσημείωτη "προσθήκη" στους εθελοντές της διοργάνωσης ήταν μια ομάδα παιδιών από το Louisville των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι είχαν έρθει και για να πάρουν μέρος σε Ελληνικές εκδηλώσεις για την ημέρα. Στάθηκαν με τους υπόλοιπους σε ένδειξη συμπαράστασης και μοίρασαν και εκείνοι φυλλάδια ενημερώνοντας και Αγγλόφωνο κοινό.
 |
| Ομαδική φωτογραφία εθελοντών της Colour Youth με τα παιδιά από το Louisville |
Οι φίλοι μας από τις Η.Π.Α. έχουν μια πανεπιστημιακή LGBTQ ομάδα, για την οποία περισσότερα μπορείτε να μάθετε εδώ. Σύντομα ελπίζω να μπορέσουμε να έχουμε μια συνομιλία μαζί τους.
Ενδιαφέρον πιστεύω πως έχει η άνεση που επέδειξαν και γιατί δείχνει μια καλά οργανωμένη και συνειδητοποιημένη ομάδα, αλλά και διότι ίσως καταδεικνύει τις διαφορές στην αντιμετώπιση ή την πρόοδο των LGBTQ θεμάτων από τη μια χώρα στην άλλη.
Χαρακτηριστικό θεωρώ το σχόλιο ενός ζευγαριού που αφού δήλωσε ότι δεν υπάρχει αρκετή εκδήλωση της ομοερωτικής τρυφερότητας στην Ελλάδα (There is so little gay affection here" ήταν περίπου η δήλωση - επιφυλάσσομαι ως προς την ακριβή διατύπωση), έσπευσαν να φιληθούν δημόσια με φόντο την εκκλησία της Καπνικαρέας στην Ερμού.
Οι αντιδράσεις ποικίλες και γι' αυτό και για την ίδια τη δράση. Κάποιοι δέχτηκαν πρόθυμα να ενημερωθούν. Άλλοι θεώρησαν ότι δεν τους ενδιέφερε, ενώ σε κάποιες ατυχείς περιπτώσεις υπήρξε απαξίωση. Οι εθελοντές ακάθεκτοι από το Σύνταγμα μέχρι το Μοναστηράκι παρά την όποια αδιαφορία.
Μέσα στους ανθρώπους που δέχτηκαν να ενημερωθούν και κάποιοι πιο ηλικιωμένοι, σε πείσμα των στερεοτύπων, τη στιγμή μάλιστα που νεότεροι αρνήθηκαν έστω να ακούσουν.
Ο απολογισμός της δράσης; Υποθέτω θετικός. Και λέω υποθέτω γιατί ο κάθε άνθρωπος θα φθειρόταν και δικαίως αν έβλεπε περιφρόνηση στα μάτια των συνανθρώπων του, αλλά παράλληλα πιστεύω θετικός διότι κάποια πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Αλλάζει η δική μας στάση. Δεν πιστεύουμε πια ότι πρέπει να κρυβόμαστε. Είμαστε πιο μαχητικοί και διεκδικούμε. Όχι το δικαίωμα στην ύπαρξη, γιατί υπάρχουμε είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
 |
| Στο Μοναστηράκι προς το τέλος της δράσης |
Υ.Γ. Για περισσότερες φωτογραφίες και υλικό από τη δράση για την IDAHOT μπορείτε να δείτε το αντίστοιχο λεύκωμα στο Flickr.
Σάββατο 17 Μαΐου 2014
I(s)DA(t)HOT?
17η Μαΐου σήμερα, διεθνής ημέρα κατά της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, στην Αγγλική γλώσσα αποδιδόμενη ως IDAHOT (International Day Against Homophobia and Transphobia). Σήμερα είναι η μέρα που η κοινότητά μας καλείται να μιλήσει ανοιχτά και να δράσει.
Στην 9η συνεχόμενη χρονιά που διοργανώνεται η μεγαλύτερη παγκόσμια δράση αλληλεγγύης υπέρ των LGBTQ δικαιωμάτων αναμένεται να συμμετάσχουν 120 χώρες με 17 διαφορετικές δράσεις. Στις 3π.μ. (UTC, διεθνής ώρα) με την επίσημη έναρξη της ημέρας σε παγκόσμιο επίπεδο (για την Ελλάδα 12 το μεσημέρι) θα ξεκινήσουν οι δράσεις που έχουν σαν στόχο τον τερματισμό της βίας, του εκφοβισμού, καθώς και της προάσπισης του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης για τα LGBTQ άτομα.
Στην Ελλάδα εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί από την Colour Youth, η οποία θα ξεκινήσει από την πλατεία Συντάγματος με την δράση "Γράψε ένα σύνθημα για τα δικαιώματά σου" για την καμπάνια Vote for your rights.
Δηλώσεις υποστήριξης της ημέρας έχουν εκδώσει: Ο γενικός γραμματέας των Η.Ε. Ban Ki-moon, η επίτροπος ανθρωπίνων δικαιωμάτων Navi Pillay και σειρά πρακτορείων των Η.Ε. (UNDP, UNAIDS, κλπ).
Μέχρι τώρα, υπέρ της ίσης μεταχείρισης εκφράστηκαν με δηλώσεις τους μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama, ο John Kerry και ο αντιπρόεδρος Joe Biden μέσω twitter. Σε πρεσβείες των ΗΠΑ, του ΗΒ, της Γερμανίας και της Ολλανδίας σε διάφορες χώρες του κόσμου θα κυμματίζουν σημαίες με το ουράνιο τόξο.
Ας είμαστε κι εμείς εκεί να προστατέψουμε το δικαίωμά μας στην ελεύθερη έκφραση, ο κάθε ένας με τον τρόπο που μπορεί. Συμμετέχοντας στη δράση, στο thunderclap της IDAHOT προσθέτοντας τη δική μας φωνή στην προσπάθεια καταιγισμού στα social media, γράφοντας ή ενημερώνοντας τον κόσμο.
Σήμερα και εγώ μιλάω ανοιχτά για τα δικαιώματά μου!
Στην 9η συνεχόμενη χρονιά που διοργανώνεται η μεγαλύτερη παγκόσμια δράση αλληλεγγύης υπέρ των LGBTQ δικαιωμάτων αναμένεται να συμμετάσχουν 120 χώρες με 17 διαφορετικές δράσεις. Στις 3π.μ. (UTC, διεθνής ώρα) με την επίσημη έναρξη της ημέρας σε παγκόσμιο επίπεδο (για την Ελλάδα 12 το μεσημέρι) θα ξεκινήσουν οι δράσεις που έχουν σαν στόχο τον τερματισμό της βίας, του εκφοβισμού, καθώς και της προάσπισης του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης για τα LGBTQ άτομα.
Στην Ελλάδα εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί από την Colour Youth, η οποία θα ξεκινήσει από την πλατεία Συντάγματος με την δράση "Γράψε ένα σύνθημα για τα δικαιώματά σου" για την καμπάνια Vote for your rights.
Δηλώσεις υποστήριξης της ημέρας έχουν εκδώσει: Ο γενικός γραμματέας των Η.Ε. Ban Ki-moon, η επίτροπος ανθρωπίνων δικαιωμάτων Navi Pillay και σειρά πρακτορείων των Η.Ε. (UNDP, UNAIDS, κλπ).
Μέχρι τώρα, υπέρ της ίσης μεταχείρισης εκφράστηκαν με δηλώσεις τους μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama, ο John Kerry και ο αντιπρόεδρος Joe Biden μέσω twitter. Σε πρεσβείες των ΗΠΑ, του ΗΒ, της Γερμανίας και της Ολλανδίας σε διάφορες χώρες του κόσμου θα κυμματίζουν σημαίες με το ουράνιο τόξο.
Ας είμαστε κι εμείς εκεί να προστατέψουμε το δικαίωμά μας στην ελεύθερη έκφραση, ο κάθε ένας με τον τρόπο που μπορεί. Συμμετέχοντας στη δράση, στο thunderclap της IDAHOT προσθέτοντας τη δική μας φωνή στην προσπάθεια καταιγισμού στα social media, γράφοντας ή ενημερώνοντας τον κόσμο.
Σήμερα και εγώ μιλάω ανοιχτά για τα δικαιώματά μου!
Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
Δρᾶν κατὰ τὸ εἰωθός
Η θεματολογία αυτού του ιστολογίου στρέφεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από το ζήτημα της ομοφοβίας, είτε αυτής που μπορεί να βιώσει κανείς απ' έξω, από την κοινωνία ή ακόμη από "μέσα", στην ίδια την κοινότητα, μορφή εσωτερικευμένη και χειρότερη κατά τη γνώμη μου όπως την έχω ήδη εκφράσει στην πρώτη μου δημοσίευση.
Η σημερινή ανάρτηση σχετίζεται και πάλι έντονα με το θέμα, αλλά από την απέναντι οπτική. Το πως δηλαδή μπορεί πρακτικά η κοινότητα να γίνει πιο ορατή, βγάζοντας από πάνω της όχι την διαφορετικότητά της αλλά το στίγμα που την συνοδεύει, αποφεύγοντας παράλληλα τη δημοσιότητα "καρικατούρα". Το να παρουσιάζεται δηλαδή στα μέσα ή το ευρύτερο κοινό ως κάτι το "χαζοχαρούμενο" ή χειρότερα γραφικό.
Μια ομάδα νέων ακτιβιστών, μέλη της Colour Youth κάνει ακριβώς αυτό. Προωθεί τα θέματα της κοινότητας με θετικό τρόπο. Πρόσφατα μάλιστα προχώρησαν σε μια δράση δρόμου με στόχο την ενημέρωση του κοινού για τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σαν LGBTQ κοινότητα.
Κατά τη διάρκεια της δράσης αυτής, στάθηκαν μπροστά στο ανυποψίαστο πλήθος, αναγκάζοντας το να έρθει σε επαφή με τα ζητήματα που αγνοεί. Αν και αρκετά ετεροχρονισμένα, θα ήθελα να παρουσιάσω μια άποψη από μέσα σχετικά με τη δράση.
Παρακάτω θα βρείτε μια συνέντευξη με έναν από αυτούς τους νέους, τον Βασίλη, ένα παιδί 19 ετών.
Christian: Αρχικά θα ήθελα να ρωτήσω πόσο καιρό δραστηριοποιείσαι στην Colour Youth;
Βασίλης: Ξεκίνησα να «δραστηριοποιούμαι» στην Colour Youth από τα τέλη του Οκτώβρη του 2013. Σχεδόν 6 μήνες τώρα.
Christian: Γιατί επέλεξες να ενταχθείς στην οργάνωση;
Βασίλης: Δεν έχω ενταχθεί, δηλαδή γραφτεί ακόμα επίσημα στην ομάδα. Αλλά επέλεξα να ασχοληθώ ενεργά, γιατί μου αρέσει να πηγαίνω στις συναντήσεις μας, γιατί με κάνει να νοιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Στην Colour Youth βρήκα την αυτοπεποίθηση, την δύναμη και τους ανθρώπους που μπόρεσαν να μου δείξουν ότι ΔΕΝ χρειάζεται να είμαι στην αφάνεια επειδή δεν θεωρούμαι «φυσιολογικός» από την κοινωνία. Αλλά, έμαθα και μαθαίνω ακόμη ότι η κοινωνία μας είναι ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ και δεν μπορείς να αποδεχθείς και να εκτιμήσεις την διαφορετικότητα του άλλου, αν πρώτα δεν αποδεχθείς και εκτιμήσεις την δική σου.
Βασίλης: Λέγοντας
το «ναι» σε αυτό το freeze
action,
πίστευα ότι ό,τι και αν ήταν αυτό, ο
κόσμος δεν θα έδινε σημασία και ότι θα
περνούσαμε απαρατήρητοι. Όπως και το
ίδιο το φαινόμενο το όποιο προσπαθούσαμε
να προβάλουμε και να τονίσουμε.
Βασίλης:
Για
να είμαι ειλικρινής δεν πέρασε ποτέ από
το μυαλό μου το προσωπικό κόστος. Όπως
είπα είχα την ανησυχία μην με δει κάνεις
γνωστός μου, που και αυτή στο τέλος
μετατράπηκε σε περηφάνια. Μπορεί, λόγω
του νεαρού την ηλικίας μου να μην
σκέφτομαι πολύ ώριμα και ενδελεχώς τα
πράγματα όσο θα έπρεπε, και όντως να
είναι/ήταν επικίνδυνη αυτή η προβολή.
Αλλά και πάλι που το σκέφτομαι, θα ξανά
έκανα ΑΚΡΙΒΩΣ την ιδία επιλογή.
Ξέρω
ότι ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει πράγματα
που δεν του αρέσουν, αλλά θα πρέπει να
καταλάβει ότι είμαστε και εμείς άνθρωποι
ισότιμοι όχι υποδεέστεροι και ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.
Πιστεύω ότι όσο περισσότερο εξοικειώνεις
έναν άνθρωπο με το «άγνωστο» τόσο
λιγότερο θα το φοβάται, θα το απορρίπτει
και θα το κατακρίνει, γιατί θα το έχει
κατανοήσει.
Christian: Έχεις κάτι να πεις σε άλλους νέους; Θα πρότεινες την ενεργή συμμετοχή τους στην κοινότητα; Αν ναι γιατί;
Η σημερινή ανάρτηση σχετίζεται και πάλι έντονα με το θέμα, αλλά από την απέναντι οπτική. Το πως δηλαδή μπορεί πρακτικά η κοινότητα να γίνει πιο ορατή, βγάζοντας από πάνω της όχι την διαφορετικότητά της αλλά το στίγμα που την συνοδεύει, αποφεύγοντας παράλληλα τη δημοσιότητα "καρικατούρα". Το να παρουσιάζεται δηλαδή στα μέσα ή το ευρύτερο κοινό ως κάτι το "χαζοχαρούμενο" ή χειρότερα γραφικό.
Μια ομάδα νέων ακτιβιστών, μέλη της Colour Youth κάνει ακριβώς αυτό. Προωθεί τα θέματα της κοινότητας με θετικό τρόπο. Πρόσφατα μάλιστα προχώρησαν σε μια δράση δρόμου με στόχο την ενημέρωση του κοινού για τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σαν LGBTQ κοινότητα.
Κατά τη διάρκεια της δράσης αυτής, στάθηκαν μπροστά στο ανυποψίαστο πλήθος, αναγκάζοντας το να έρθει σε επαφή με τα ζητήματα που αγνοεί. Αν και αρκετά ετεροχρονισμένα, θα ήθελα να παρουσιάσω μια άποψη από μέσα σχετικά με τη δράση.
Παρακάτω θα βρείτε μια συνέντευξη με έναν από αυτούς τους νέους, τον Βασίλη, ένα παιδί 19 ετών.
Christian: Αρχικά θα ήθελα να ρωτήσω πόσο καιρό δραστηριοποιείσαι στην Colour Youth;
Βασίλης: Ξεκίνησα να «δραστηριοποιούμαι» στην Colour Youth από τα τέλη του Οκτώβρη του 2013. Σχεδόν 6 μήνες τώρα.
Christian: Γιατί επέλεξες να ενταχθείς στην οργάνωση;
Βασίλης: Δεν έχω ενταχθεί, δηλαδή γραφτεί ακόμα επίσημα στην ομάδα. Αλλά επέλεξα να ασχοληθώ ενεργά, γιατί μου αρέσει να πηγαίνω στις συναντήσεις μας, γιατί με κάνει να νοιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Στην Colour Youth βρήκα την αυτοπεποίθηση, την δύναμη και τους ανθρώπους που μπόρεσαν να μου δείξουν ότι ΔΕΝ χρειάζεται να είμαι στην αφάνεια επειδή δεν θεωρούμαι «φυσιολογικός» από την κοινωνία. Αλλά, έμαθα και μαθαίνω ακόμη ότι η κοινωνία μας είναι ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ και δεν μπορείς να αποδεχθείς και να εκτιμήσεις την διαφορετικότητα του άλλου, αν πρώτα δεν αποδεχθείς και εκτιμήσεις την δική σου.
Christian:
Πως επέλεξες να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη δράση και γιατί πιστεύεις ότι ήταν απαραίτητη;
Βασίλης:
Πολύ
απλό το πώς έγινε η «επιλογή». Τα παιδιά
της διαχειριστικής ζήτησαν εθελοντές
για ένα freeze
action
που θα γινόταν για το πρόγραμμα που
δουλεύαμε από τον Νοέμβριο του 2013 το
«Πες το σε Εμάς» και το όποιο θα
λανσαριζόταν την ημέρα της δράσης. Εγώ
απλούστατα προσφέρθηκα, μιας και είχα
ήδη δουλέψει για τον οδηγό που σχεδιάστηκε
για το πρόγραμμα αυτό.
Πιστεύω
ότι ήταν απαραίτητη μια τέτοια ενέργεια,
καθώς δείχνει πολύ δυναμικά και ουσιαστικά
το μήνυμα που η καμπανιά μας ήθελε να
περάσει. Επιπλέον, είναι και πολύ καλός
τρόπος για να προωθήσεις κάτι στις μέρες
μας. Τα φυλλάδια από μόνα τους δεν αρκούν.
Η ζωντανή εικόνα περνά εντονότερα
μηνύματα.
Christian: Ποια ήταν τα συναισθήματά σου πριν τη δράση; Είχες καθόλου αγωνία;
Βασίλης: Για
να πω την αλήθεια δεν ένοιωθα τίποτα
ιδιαίτερο πριν την δράση. Είχα φτάσει
σχετικά καθυστερημένος και ήμουν
αγχωμένος για το τι θα άκουγα λόγω
καθυστέρησης.
Το αστείο είναι ότι ΔΕΝ
ήξερα τι είναι αυτό που θα έπρεπε να
κάνω. Δεν είχα ιδέα τι πάει να πει freeze
action.
Με λίγα λόγια, εγώ είπα ΝΑΙ σε κάτι χωρίς
να ξέρω ΚΑΝ τι ήταν (πανέξυπνο εε??) . Όσο
βέβαια κάναμε την προετοιμασία και το
make
up,
άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που
κάνω θα «φανεί», θα με δει κόσμος.
Πρώτη
φορά θα έκανα ένα ΤΟΣΟ μεγάλο COMING
OUT
μπροστά σε τόσο κόσμο (γιατί στα δικά
μου μάτια σαν ένα coming
out
στον κόσμο ήταν. Σαν να τους έλεγα ΔΕΙΤΕ
με , ΜΑΘΕΤΕ για έμενα …ΔΕΝ με νοιάζει
πια να κρύβομαι ). Οπότε η όλη μου αγωνιά
ήταν ΠΟΙΟΙ θα με έβλεπαν..?? Μήπως θα ήταν
κανένας γνωστός?? Κανένας συγγενής??
Αλλά , όλα αυτά ήταν σκέψεις μου όσο
διαρκούσε η δράση, δεν τις άφησα να
μετατραπούν σε φόβο , πανικό και να με
κάνουν να ξαναμπώ στην «ντουλάπα».
Μετά
σκέφτηκα: «Το κάνεις για να βοηθήσεις
όσους δεν έχουν ακόμα το θάρρος να το
πουν ανοιχτά (όπως και εσύ κάποτε) .Το
κάνεις γιατί ΠΡΕΠΕΙ να δει ο κόσμος ότι
ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και αντιμετωπίζουμε σοβαρά
προβλήματα ρατσισμού και βίας »
Christian: Ποια πίστευες ότι θα ήταν η αντίδραση του κόσμου πριν από τη δράση; Ποια ήταν τελικά;
Βασίλης: Λέγοντας
το «ναι» σε αυτό το freeze
action,
πίστευα ότι ό,τι και αν ήταν αυτό, ο
κόσμος δεν θα έδινε σημασία και ότι θα
περνούσαμε απαρατήρητοι. Όπως και το
ίδιο το φαινόμενο το όποιο προσπαθούσαμε
να προβάλουμε και να τονίσουμε.
Αλλά ,
όπως πάντα το σύμπαν έχει ένα χιουμοριστικό
τρόπο να διαψεύδει τις προσδοκίες σου.
ΟΧΙ μόνο δεν περάσαμε απαρατήρητοι,
αλλά γίναμε επίκεντρο συζητήσεων και
προβληματισμού για κάποιους ανθρώπους
που διέρχονταν από την Ερμού εκείνη την
ώρα. Μη μιλήσω για το πλήθος των φωτογραφιών
που μας έβγαλαν οι περαστικοί. Περισσότερες
ΔΕΝ παίζει να έχω βγάλει στη μέχρι τώρα
ζωή μου!!!
Christian: Θεωρείς
ότι αυτή η ορατότητα θα μπορούσε να έχει προσωπικό κόστος δεδομένων των
διάφορων ομοφοβικών περιστατικών και των κλειστών αντιλήψεων του
κόσμου;
Βασίλης:
Για
να είμαι ειλικρινής δεν πέρασε ποτέ από
το μυαλό μου το προσωπικό κόστος. Όπως
είπα είχα την ανησυχία μην με δει κάνεις
γνωστός μου, που και αυτή στο τέλος
μετατράπηκε σε περηφάνια. Μπορεί, λόγω
του νεαρού την ηλικίας μου να μην
σκέφτομαι πολύ ώριμα και ενδελεχώς τα
πράγματα όσο θα έπρεπε, και όντως να
είναι/ήταν επικίνδυνη αυτή η προβολή.
Αλλά και πάλι που το σκέφτομαι, θα ξανά
έκανα ΑΚΡΙΒΩΣ την ιδία επιλογή.
Christian: Κατά
τη διάρκεια της δράσης, οι συμμετέχοντες αναλάβατε να παρουσιάσετε μια
συγκεκριμένη πτυχή της ζωής ή των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ ατόμων τα οποία
θίγονται.
Θα ήθελα πρώτον να ρωτήσω πως επιλέχθηκαν "ρόλοι" ή αν ήταν
τυχαία η επιλογή και δεύτερον ποιο ήταν το μήνυμα που εσύ προσωπικά
προσπαθούσες να περάσεις;
Βασίλης:
Οι
ρόλοι επιλέχθηκαν από τους συντονιστές
του freeze
action.
Δεν ξέρω πως έγινε η επιλογή, και ούτε
πιστεύω θα είχε και καμία διαφορά να
ήταν καθορισμένοι διαφορετικά, αφού
και στο αποτέλεσμα που βγήκε είχαν γίνει
αλλαγές στους ρόλους μιας και δεν
εμφανιστήκαν όλα τα μέλη που λάμβαναν
συμμετοχή. Οπότε έπρεπε κάποιοι να
πάρουν άλλο πλακάτ.
Εγώ προσωπικά είχα
να δείξω την κακοποίηση που δέχονται
ομοφυλόφιλα άτομα από ανθρώπους στρ8.
Ειδικότερα, έμενα με χτύπαγε μια στρ8
κοπέλα και εγώ κρατούσα το πλακάτ που
έλεγε « ΕΙΜΑΙ ΓΚΕΪ » .
Christian: Από τα ζητήματα που έθιξαν τα άλλα παιδιά υπήρξε κάποιο που να θεωρείς σημαντικότερο; Για ποιο λόγο;
Βασίλης:
Ναι…
το θέμα της αιμοδοσίας που θίχτηκε ήταν
από τα πιο σημαντικά. Εντάσσεται όντως
σε μια ακόμη από τις πολλές διακρίσεις
που δεχόμαστε σαν ΛΟΑΤ κοινότητα, αλλά
επίσης έδειχνε με ένα πολύ ουσιαστικό
και ρεαλιστικό παράδειγμα ένα δυνατό
μήνυμα του ΤΙ αποτελέσματα μπορεί να
έχουν τέτοιες διακρίσεις στην ΙΔΙΑ τη
ζωή ΟΛΩΝ των ανθρώπων.
Christian: Θα επαναλάμβανες το ίδιο ή παρόμοιο εγχείρημα; Έχετε κάτι στα σκαριά;
Βασίλης:
ΦΥΣΙΚΑ!!!
Μόλις μπεις στο χορό δεν θες να βγεις,
ΘΕΣ να χορέψεις με την ψυχή σου. Εξάλλου,
όντως έχουμε και άλλα παρόμοια προγράμματα
που θα τρέξουν στο άμεσο μέλλον τόσο
από την Colour
Youth
όσο και άλλες LGBTQ
οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην
Αθήνα.
Christian: Έχεις κάτι να πεις σε άλλους νέους; Θα πρότεινες την ενεργή συμμετοχή τους στην κοινότητα; Αν ναι γιατί;
Βασίλης:
Η
συμβουλή μου είναι να είστε ο εαυτός
σας. Μην προσπαθήσετε ΠΟΤΕ να κάνετε
περικοπές στο Είναι σας επειδή αυτό δεν
χωράει στο «κουτί» που πάνε να σας
βάλλουν. Βρείτε αυτό που σας κάνει να
νοιώθετε άνετα, βρείτε τι σας ταιριάζει,
βρείτε τον εαυτό σας το ΧΡΩΜΑ σας. Μη
ξεχνάτε είμαστε ΟΛΟΙ μέρος μια πολύχρωμης
κοινωνίας που πασχίζουν να την ντύσουν
στα ασπρόμαυρα, αλλά εμείς δεν θα το
επιτρέψουμε!!!
Όποι@
νοιώθει ότι μπορεί να δραστηριοποιηθεί
ενεργά ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Λέω «νοιώθει» γιατί
θέλει σθένος ψυχικό να πατήσεις κάτω
τους φόβους σου και της ανασφάλειες σου
για να βγεις μπροστά. Αλλά γι αυτό
υπάρχουν οι LGBTQ
ομάδες νέων όπως η Colour
Youth
που σου δείχνουν ότι δεν έχεις να φοβάσαι
γιατί ΔΕΝ είσαι ΜΟΝΟΣ-Η . Είμαστε μια
μεγάλη οικογένεια.
Για έμενα, πράγματα
που επηρεάζουν ανθρώπους πάνω και πέρα
από εσένα, πρέπει να ξεπερνούν τα ΕΓΩ
σου, την εικόνα σου , τον εαυτό σου.
Κάποιος πρέπει να γίνεται παράδειγμα
για κάποιους. Όπως είπε και ο σπουδαίος
Mahatma
Gandhi "Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον
κόσμο" . Αυτό θέλησα να κάνω και εγώ …..
και αυτό θα πρότεινα να κάνει όποιος
θέλει να δει τον κόσμο αύριο να είναι
ένα καλύτερο μέρος για εμάς τα LGBTQ
άτομα.
Κανείς δεν θα τρέξει να μας
στηρίξει αν εμείς πρώτα απ’ όλους δεν
στηρίξουμε τους εαυτούς μας.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο για να κλείσω αυτή τη δημοσίευση από την τελευταία του δήλωση. Θέλω μόνο να τον ευχαριστήσω βαθύτατα και για την συνέντευξή του αυτή, αλλά και για το θάρρος του και τον Βασίλη, αλλά και όλα τα άλλα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτήν τη δράση.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο για να κλείσω αυτή τη δημοσίευση από την τελευταία του δήλωση. Θέλω μόνο να τον ευχαριστήσω βαθύτατα και για την συνέντευξή του αυτή, αλλά και για το θάρρος του και τον Βασίλη, αλλά και όλα τα άλλα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτήν τη δράση.
Τετάρτη 14 Μαΐου 2014
Das ist mir Wurst!
Λίγες μέρες μετά τη φετινή Eurovision και οι διάφορες αντιδράσεις εναντίον της νικήτριας συνεχίζονται. Στον τύπο και τα κανάλια χαρακτηρίζεται ως "αμφιλεγόμενη" στις καλές περιπτώσεις. Η "πρωτιά" της, ότι είναι η πρώτη Drag Queen νικήτρια του διαγωνισμού. Η "πρόκλησή" της, ότι κόντρα στις στερεοτυπικές αντιλήψεις για την ταυτότητα φύλου ή τη σεξουαλική, επέλεξε να τονίσει αυτή της τη διαφορά αφήνοντας μούσι.
Η LGBTQ κοινότητα τη λάτρεψε. Αγάπησε περισσότερο το θάρρος της και τα κότσια που είχε να δείξει σε όλον τον πλανήτη αυτό που είναι, παρά το τραγούδι της αυτό καθ' εαυτό. Κι εκείνη το στήριξε, συνειδητά θα έλεγα, ειδικά δεδομένου ότι έκανε τη νίκη της αφορμή για να στηλιτεύσει ακόμη και την ομοφοβία του Πούτιν σε τηλεοπτικές δηλώσεις της.
Ο υπόλοιπος κόσμος πάλι; Έκανε ότι κάνει συνήθως με τις μειονότητες. Την κατέστησε αποδιοπομπαίο τράγο. Χλεύασε, ειρωνεύτηκε, προσέβαλε και σχολίασε τ' αρχίδια της, παραβλέποντας ότι κάνοντας αυτήν την κίνηση αποδείχτηκε να τα κατέχει περισσότερο απ' ότι εκείνοι.
Πιστοί στην ευθυνόφοβη στάση τους, κατηγόρησαν σε κάθε πλατφόρμα αυτή και το "σινάφι" της (δηλαδή εμάς) για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Σε μια Ευρώπη που για οικονομικούς λόγους κινδυνεύει να χάσει το όραμά της, η κοινωνία δείχνει πως από την ιστορία δεν διδάχτηκε τίποτα. Αυτός που φταίει είναι πάντα αυτός που διαφέρει. Κι ας μην κυβέρνησε κι ας μην επέλεξε αυτός για εμάς.
Τα κοινωνικά δίκτυα αντιστοίχως έχουν πάρει φωτιά. Πλήθος κόσμου κάνει ειρωνικά σχόλια δείχνοντας πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η νέα γενιά μας και πλήθος ατόμων με LGBTQ προσανατολισμό αρχίζουν να ξεσκαρτάρουν τις "φιλίες" τους, να κάνουν αναφορές και να μπανάρουν (ας μου επιτραπεί) μέλη του κοινωνικού τους κύκλου.
Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο από ανθρώπους ανοιχτούς ως προς τον προσανατολισμό τους, ή έστω ενεργούς ακτιβιστές, αλλά κι από άτομα που είχαν επιλέξει να μην δημοσιοποιήσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το έκαναν άνθρωποι (και) του κύκλου μου, στενοί φίλοι και μη - προς τιμήν τους - κι αυτό δείχνει ένα πράγμα.
Η Conchita πέτυχε αυτό που ήθελε. Μίλησε ανοιχτά, έγινε ορατή κι αναζωπύρωσε συζητήσεις για την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Μας ανάγκασε να δούμε ότι εξίσου εύκολα όλα τα κακεντρεχή σχόλια μπορούν και θα στραφούν και εναντίον μας αν δεν επιλέξουμε μια ζωή στο σκοτάδι, κρυμμένοι απ' τα μάτια του κόσμου. Η κοινότητα πρέπει να πάρει θέση.
Το ερώτημα είναι αν θα παραμείνει όντως υπερήφανη κοινότητα και σε ποια Ευρώπη θα ζήσει. Μία με αυξανόμενα ομοφοβικά περιστατικά, ειρωνεία κι επιστροφή σε καθεστώς φόβου; Η μία στην οποία θα προσπαθήσει σαν την Conchita να διεκδικήσει το δικαίωμα να υπάρχει ανοιχτά;
Ist das euch Wurst?
Η LGBTQ κοινότητα τη λάτρεψε. Αγάπησε περισσότερο το θάρρος της και τα κότσια που είχε να δείξει σε όλον τον πλανήτη αυτό που είναι, παρά το τραγούδι της αυτό καθ' εαυτό. Κι εκείνη το στήριξε, συνειδητά θα έλεγα, ειδικά δεδομένου ότι έκανε τη νίκη της αφορμή για να στηλιτεύσει ακόμη και την ομοφοβία του Πούτιν σε τηλεοπτικές δηλώσεις της.
Ο υπόλοιπος κόσμος πάλι; Έκανε ότι κάνει συνήθως με τις μειονότητες. Την κατέστησε αποδιοπομπαίο τράγο. Χλεύασε, ειρωνεύτηκε, προσέβαλε και σχολίασε τ' αρχίδια της, παραβλέποντας ότι κάνοντας αυτήν την κίνηση αποδείχτηκε να τα κατέχει περισσότερο απ' ότι εκείνοι.
Πιστοί στην ευθυνόφοβη στάση τους, κατηγόρησαν σε κάθε πλατφόρμα αυτή και το "σινάφι" της (δηλαδή εμάς) για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Σε μια Ευρώπη που για οικονομικούς λόγους κινδυνεύει να χάσει το όραμά της, η κοινωνία δείχνει πως από την ιστορία δεν διδάχτηκε τίποτα. Αυτός που φταίει είναι πάντα αυτός που διαφέρει. Κι ας μην κυβέρνησε κι ας μην επέλεξε αυτός για εμάς.
Τα κοινωνικά δίκτυα αντιστοίχως έχουν πάρει φωτιά. Πλήθος κόσμου κάνει ειρωνικά σχόλια δείχνοντας πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η νέα γενιά μας και πλήθος ατόμων με LGBTQ προσανατολισμό αρχίζουν να ξεσκαρτάρουν τις "φιλίες" τους, να κάνουν αναφορές και να μπανάρουν (ας μου επιτραπεί) μέλη του κοινωνικού τους κύκλου.
Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο από ανθρώπους ανοιχτούς ως προς τον προσανατολισμό τους, ή έστω ενεργούς ακτιβιστές, αλλά κι από άτομα που είχαν επιλέξει να μην δημοσιοποιήσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το έκαναν άνθρωποι (και) του κύκλου μου, στενοί φίλοι και μη - προς τιμήν τους - κι αυτό δείχνει ένα πράγμα.
Η Conchita πέτυχε αυτό που ήθελε. Μίλησε ανοιχτά, έγινε ορατή κι αναζωπύρωσε συζητήσεις για την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Μας ανάγκασε να δούμε ότι εξίσου εύκολα όλα τα κακεντρεχή σχόλια μπορούν και θα στραφούν και εναντίον μας αν δεν επιλέξουμε μια ζωή στο σκοτάδι, κρυμμένοι απ' τα μάτια του κόσμου. Η κοινότητα πρέπει να πάρει θέση.
Το ερώτημα είναι αν θα παραμείνει όντως υπερήφανη κοινότητα και σε ποια Ευρώπη θα ζήσει. Μία με αυξανόμενα ομοφοβικά περιστατικά, ειρωνεία κι επιστροφή σε καθεστώς φόβου; Η μία στην οποία θα προσπαθήσει σαν την Conchita να διεκδικήσει το δικαίωμα να υπάρχει ανοιχτά;
Ist das euch Wurst?
Τετάρτη 9 Απριλίου 2014
I am the Love that dare not speak its name
“ ‘Ψεύδεται, Ντροπή είναι τ' όνομά του, αλλά εγώ είμαι η Αγάπη κι ήθελα μόνος μου να μείνω σ' αυτόν τον όμορφο κήπο, μέχρι που ήρθε απρόσκλητος τη νύχτα· Εγώ είμαι αγάπη αληθινή, γεμίζω τις καρδιές αγοριών και κοριτσιών με αμοιβαία φλόγα.’ Τότε αναστενάζοντας του αποκρίθηκε ο άλλος, ‘Ας γίνει όπως το θες, εγώ είμαι ο Έρωτας που δεν τολμάει να προφέρει τ' όνομά του’ ”
Με αυτά τα λόγια τελειώνει το ποίημα Two Loves του Λόρδου Alfred Douglas, του ανθρώπου που υπήρξε εραστής του Ιρλανδού Oscar Wilde. Το ποίημα αυτό κατέληξε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του στη δίκη που έμελε να αλλάξει άρδην τη ζωή του και να θεωρείται παραδοσιακά ευφημισμός για τον ομόφυλο έρωτα.
Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δημοσιεύτηκαν το 1894 κι ενώ δεν μπορεί κανείς να πει ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε (τουλάχιστον δεν υποβάλλεται κανείς μας στο δυτικό κόσμο σε δίκες για Σοδομισμό), σε επίπεδο βασικής, ανθρώπινης κατανόησης ή θεωρητικά αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Αφορμή γι αυτό το κείμενο η χθεσινή μου έξοδος στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι στους δρόμους του ιστορικού κέντρου που προσπαθούν να χαρούν ο ένας τον άλλον. Οι αντιδράσεις ποικίλες όταν τολμάς να δείξεις τη “διαφορετικότητά” σου κι επειδή θεωρώ σημαντικό να αναγνωρίζονται τα θετικά βήματα θα ξεκινήσω από αυτά.
Σε κουτούκι της περιοχής του Θησείου, καθαρά “ετερόφυλο” κατάστημα ουδείς δίνει σημασία κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Δεν περιμένει πιστεύω κανείς από εμάς τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα όταν βγαίνουμε στο δρόμο. Δεν ζήτησε κανείς να μας βλέπουν αγκαλιά και να λένε “Ω τι γλυκό....”. Περιμένουμε όμως την ίδια αξιοπρεπή αντιμετώπιση με οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Δεν θέλω όμως να τρέχει κάτι όταν κρατάω το χέρι του ανθρώπου που μου αρέσει. Σε εκείνο το μαγαζί όντως δεν υπήρξε κανένα θέμα και μπράβο τους γι αυτό.
Κάπου εκεί όμως τελείωσε η φυσιολογική αντιμετώπιση κι άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Και μιλάω για παράλογο, όχι γιατί υπήρξαν κάποιες περίεργες ματιές όσο κρατούσα το χέρι του φίλου μου από ετερόφυλα ζευγάρια, ούτε γιατί όταν στα σοκάκια κάτω απ' την Ακρόπολη σταματήσαμε να φιληθούμε (κι αυτό μέσα στα σκοτάδια) μια παρέα από πιτσιρίκια μέσα σε αυτοκίνητο άρχισε να γιουχάρει και να μας αποκαλεί “λούγκρες” ενώ ήταν αρκετά μακρυά μας. Δεν ήταν αυτά που μου προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ενόχληση διότι όσο κι αν θα ήθελα την αποδοχή, είναι εν μέρει αναμενόμενο οι άνθρωποι να διώκουν το διαφορετικό. Δεν ξέρω αν είναι μορφή φόβου ή αγελαίο ένστικτο που επιτάσσει να εξοστρακίζουμε όποιον δεν εντάσσεται ή δεν ανήκει στην ομάδα, είναι όμως κάτι που το γνωρίζουμε κι αυτό που πραγματικά προσπαθούν κάποιοι από εμάς να αλλάξουν (Θα αναφερθώ εκτενέστερα στο επόμενο άρθρο).
Το αξιοπερίεργο είναι όταν βρίσκεσαι σε μαγαζί που είναι χαρακτηρισμένο ως gay, βρίσκεται σε φιλικό χώρο (ναι, για την πλατεία Αγ. Ειρήνης και το Rooster μιλάω), φιλιέσαι και μαντέψτε, ΔΕΝ είναι οι straight αυτοί που ενοχλούνται, αλλά μια παρέα δυο ατόμων gay στο διπλανό τραπέζι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα θέμα να συζητάνε για όσους τους προσεγγίζουν στο Romeo, (οι οποίοι είναι όλοι μηδενός εξαιρουμένου μπάζα κατά τη γνώμη τους, αλλά σαν καλές στερημένες συνεχίζουν και ψαρεύουν από την μπαζοδεξαμενή) αλλά μιλάνε απέναντί σου για εσένα και σε κατηγορούν γιατί είναι αντιαισθητικό θέαμα να φιλάς τον άνθρωπό σου δημοσίως, ΑΝ (και αυτό το τονίζω) δεν είσαι ωραίος σύμφωνα πάντα με τα πρότυπά τους! Διότι όπως πολύ ωραία το έθεσαν και στη Μύκονο συμβαίνει αυτό, αλλά εκεί οι άντρες είναι μοντέλα. Κι αυτό για να φτάσουν στην συγκαταβατική διαπίστωση ότι “εντάξει μωρέ, αντιαισθητικό το θέαμα, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα...” Ο_ο
Και σε ρωτάω εγώ ανοιχτά αγαπητή μου ξινή συντρόφισσα:
Με αυτά τα λόγια τελειώνει το ποίημα Two Loves του Λόρδου Alfred Douglas, του ανθρώπου που υπήρξε εραστής του Ιρλανδού Oscar Wilde. Το ποίημα αυτό κατέληξε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του στη δίκη που έμελε να αλλάξει άρδην τη ζωή του και να θεωρείται παραδοσιακά ευφημισμός για τον ομόφυλο έρωτα.
Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δημοσιεύτηκαν το 1894 κι ενώ δεν μπορεί κανείς να πει ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε (τουλάχιστον δεν υποβάλλεται κανείς μας στο δυτικό κόσμο σε δίκες για Σοδομισμό), σε επίπεδο βασικής, ανθρώπινης κατανόησης ή θεωρητικά αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Αφορμή γι αυτό το κείμενο η χθεσινή μου έξοδος στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι στους δρόμους του ιστορικού κέντρου που προσπαθούν να χαρούν ο ένας τον άλλον. Οι αντιδράσεις ποικίλες όταν τολμάς να δείξεις τη “διαφορετικότητά” σου κι επειδή θεωρώ σημαντικό να αναγνωρίζονται τα θετικά βήματα θα ξεκινήσω από αυτά.
Σε κουτούκι της περιοχής του Θησείου, καθαρά “ετερόφυλο” κατάστημα ουδείς δίνει σημασία κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Δεν περιμένει πιστεύω κανείς από εμάς τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα όταν βγαίνουμε στο δρόμο. Δεν ζήτησε κανείς να μας βλέπουν αγκαλιά και να λένε “Ω τι γλυκό....”. Περιμένουμε όμως την ίδια αξιοπρεπή αντιμετώπιση με οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Δεν θέλω όμως να τρέχει κάτι όταν κρατάω το χέρι του ανθρώπου που μου αρέσει. Σε εκείνο το μαγαζί όντως δεν υπήρξε κανένα θέμα και μπράβο τους γι αυτό.
Κάπου εκεί όμως τελείωσε η φυσιολογική αντιμετώπιση κι άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Και μιλάω για παράλογο, όχι γιατί υπήρξαν κάποιες περίεργες ματιές όσο κρατούσα το χέρι του φίλου μου από ετερόφυλα ζευγάρια, ούτε γιατί όταν στα σοκάκια κάτω απ' την Ακρόπολη σταματήσαμε να φιληθούμε (κι αυτό μέσα στα σκοτάδια) μια παρέα από πιτσιρίκια μέσα σε αυτοκίνητο άρχισε να γιουχάρει και να μας αποκαλεί “λούγκρες” ενώ ήταν αρκετά μακρυά μας. Δεν ήταν αυτά που μου προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ενόχληση διότι όσο κι αν θα ήθελα την αποδοχή, είναι εν μέρει αναμενόμενο οι άνθρωποι να διώκουν το διαφορετικό. Δεν ξέρω αν είναι μορφή φόβου ή αγελαίο ένστικτο που επιτάσσει να εξοστρακίζουμε όποιον δεν εντάσσεται ή δεν ανήκει στην ομάδα, είναι όμως κάτι που το γνωρίζουμε κι αυτό που πραγματικά προσπαθούν κάποιοι από εμάς να αλλάξουν (Θα αναφερθώ εκτενέστερα στο επόμενο άρθρο).
Το αξιοπερίεργο είναι όταν βρίσκεσαι σε μαγαζί που είναι χαρακτηρισμένο ως gay, βρίσκεται σε φιλικό χώρο (ναι, για την πλατεία Αγ. Ειρήνης και το Rooster μιλάω), φιλιέσαι και μαντέψτε, ΔΕΝ είναι οι straight αυτοί που ενοχλούνται, αλλά μια παρέα δυο ατόμων gay στο διπλανό τραπέζι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα θέμα να συζητάνε για όσους τους προσεγγίζουν στο Romeo, (οι οποίοι είναι όλοι μηδενός εξαιρουμένου μπάζα κατά τη γνώμη τους, αλλά σαν καλές στερημένες συνεχίζουν και ψαρεύουν από την μπαζοδεξαμενή) αλλά μιλάνε απέναντί σου για εσένα και σε κατηγορούν γιατί είναι αντιαισθητικό θέαμα να φιλάς τον άνθρωπό σου δημοσίως, ΑΝ (και αυτό το τονίζω) δεν είσαι ωραίος σύμφωνα πάντα με τα πρότυπά τους! Διότι όπως πολύ ωραία το έθεσαν και στη Μύκονο συμβαίνει αυτό, αλλά εκεί οι άντρες είναι μοντέλα. Κι αυτό για να φτάσουν στην συγκαταβατική διαπίστωση ότι “εντάξει μωρέ, αντιαισθητικό το θέαμα, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα...” Ο_ο
Και σε ρωτάω εγώ ανοιχτά αγαπητή μου ξινή συντρόφισσα:
- Καθρέφτη πουλάκι μου έχεις στο σπίτι σου ή απλά σου λέει η μανούλα σου σε καθημερινή βάση πόσο η σπορά της είναι κράμα του Brad Pitt με τον George Clooney κι αυτό σε συνδυασμό με το φλογερό ταμπεραμέντο ενός Antonio Banderas;
- Για να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, αν υποτεθεί ότι μπορούμε, πως στα κομμάτια περιμένεις κι εσύ και ο κάθε ένας με τέτοια μυαλά ότι θα σε αντιμετωπίσει με σεβασμό και κατανόηση ο κάθε straight όταν δεν μπορείς εσύ να κάνεις το ίδιο πράγμα για κάποιον σαν κι εσένα; Ή μήπως θεωρείς ότι η ξινίλα και το bitching είναι κάτι που μόνο εσύ κάνεις καλά σε αυτή τη ζωή;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)